Rib and Sea

Κατά την εκστρατεία του Μ.Αλεξάνδρου και την κατάβαση στον Ινδό ποταμό, ο Νέαρχος, στενός συνεργάτης του βασιλιά, ορίστηκε ναύαρχος του στόλου που θα εκινείτο στις ακτές του Ινδικού ωκεανού για να φτάσει στον Περσικό κόλπο και να ενωθεί με την στρατιά.

Στο συναρπαστικό ταξίδι που ακολούθησε και περιγράφεται στο έργο του Αρριανού "Ινδική", πέρασαν πολλές περιπέτειες για να φτάσουν στον στόχο τους. Συνάντησαν στις ακτές χώρες ιχθυοφάγων, όπως το νησάκι Καρνίνη όπου οι άνθρωποι εκεί ντύνονταν με δέρματα μεγάλων ψαριών, είχαν μεγάλα νύχια που τα χρησιμοποιούσαν σαν εργαλεία, και το πρόβειο κρέας που προσέφεραν στον στόλο μύριζε σαν το κρέας απο τα θαλασσοπούλια, καθώς το νησί δεν είχε χόρτο και τα πρόβατα έτρωγαν θαλάσσια χόρτα στην ακτή και έπιναν νερό απ' τη θάλασσα επίσης.

Τελειώνουνε οι πόροι και μπαίνουν κι' άλλοι φόροι.

Από τον πάντα επίκαιρο Γεώργιο Σουρή.

Ίσως δεν το ακούσατε, θα βάλουν κι' άλλους φόρους
φόρο εις τις ανηφοριές μα και στους κατηφόρους
κι' αν ανασαίνεις το λεπτό μονάχα μια φορά
έκτακτη θα σου στέλνουνε να δώσεις εισφορά.
Μα όποιος είναι πονηρός και μένει σε ισιάδα
αυτόν θα συλλαμβάνουνε ωσάν φοροφυγάδα.

Φόρο εις το κατούρημα, φόρο στους αποπάτους,
φόρο στους κάδους σκουπιδιών, φόρο και εις τους γάτους.
Φόρο εις τα τετράποδα και δίποδα γαϊδούρια,
φόρο στους ψύλλους των σκυλιών, φόρο και στα τσιμπούρια
φόρο σε κάθε έξυπνο, φόρο σε κάθε βλάκα
φόρο και στον πολύτεκνο, φόρο και στον μαλάκα.

Πηγή : http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2017/07/blog-post.html

Του Χ.Κ. Λαζαρόπουλου.

Πώς ροκάνισαν ό,τι ζωντανό υπήρχε στη χώρα...

Ακούω πολλούς που με ρωτούν ή συχνά απορούν γιατί έκλεισαν οι μεγάλες ελληνικές βιομηχανίες αμαξωμάτων, οι οποίες συμπαρέσυραν εκατοντάδες μικρότερους αμαξοποιούς, βιοτεχνίες που εργάζονταν ως προμηθευτές στην παραγωγική εφοδιαστική αλυσίδα λεωφορείων και λοιπών οχημάτων.

Η αλήθεια είναι η Ελλάδα πλέον έχει φθάσει σε τόσο οριακό σημείο, ώστε δεν χρειάζεται να χαϊδεύουμε τα αυτιά κανενός. Μόνο με γεγονότα και επιχειρήματα, χωρίς παραπολιτικές παρωπίδες και ιδεοληψίες, πρέπει να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα.

Θυμάται και αφηγείται ο Μανώλης Χριστουλάκης.

Αυγουστιάτικη βραδιά, ασέληνη, έτος 1948. Το σκοτάδι είχε τυλίξει μέσα στο μαύρο του χιτώνα όλη τη γύρω φύση. Μπροστά-πίσω, δεξιά-ζερβά, όσο πιάνει ανθρώπινο μάτι, ούτε για δείγμα ένα φωτάκι.    Μόνο κάπου-κάπου κάποια κωλοφωτιά (πυγολαμπίδα) και πάνω ψηλά, στη σκοτεινή οροφή του ουρανού κρέμονται σαν φαναράκια τρεμουλιαστά τα άστρα. Κάτω, μπροστά μας η λίμνη, ήρεμη, ατσαλάκωτη, ακύμαντη λες και κοιμάται χωρίς να αναπνέει. Γύρω-τριγύρω απλωμένη νεκρική σιγή. Ούτε αγρίμι ακούγεται μηδέ και αυτός ο γρύλος. Μονάχα η ανάσα μας. Του Λάκη και η δική μου ακούγεται, που φυλάμε διπλοσκοπιά σ’ ένα ύψωμα πάνω από την Καστοριά. Η πολιτεία φαντάζει νεκρή. Όλοι έχουν κλειδαμπαρωθεί μόλις έπεσε ο ήλιος. Το φως είναι απαγορευμένο. Η Καστοριά είναι στο μάτι του κυκλώνα! Σκοτάδι και σιγή που σου πλακώνουν σαν ταφόπλακα την ψυχή. Το μόνο που αντιφεγγίζει στο βάθος του ορίζοντα, πέρα μακριά είναι η κορφή του Βίτσι.