Rib and Sea

Πηγή : http://www.veteranos.gr/2012/10/o-touch-and-go-t.html

Τότε που οι αξιωματικοί έγραφαν στα ευγενή γεννητικά τους όργανα τον τσαμπουκά των Τούρκων.

Στις 19 Mαρτίου του 1987, το «Πίρι Pέϊς» πλέει από το στενό της Ίμβρου προς το Aιγαίο συνοδεία δύο πολεμικών πλοίων. Kινείται εκτός χωρικών υδάτων, κοντά στη Λήμνο, τη Σαμοθράκη, τον Άθω και τη Σκύρο για να πραγματοποιήσει έρευνες. Oι Tούρκοι δηλώνουν ότι η υφαλοκρηπίδα είναι δική τους μέχρι τα μέσα του Aιγαίου. O Aνδρέας Παπανδρέου αποφασίζει ότι «θα αντιδράσουμε δυναμικά». O τουρκικός στόλος συγκεντρώνεται στον Eύξεινο Πόντο. Hταν ανήμερα της εθνικής επετείου της 25ης Mαρτίου.

Αναδημοσίευση άρθρου του Ιωσήφ Παπαδόπουλου που δημοσιεύτηκε στο "Νέμεσις" τον Ιούνιο του 1997.

Mare nostrum. Θάλασσά μας. Κάπως ανάποδα μου έρχεται τελευταία που χρειάζεται να το δηλώνουμε. Σαν να θέλουμε να κατοχυρώσουμε, λεκτικά, ότι η θάλασσα αυτή είναι δική μας, ότι μας ανήκει. Τόσα χρόνια, από τότε που ήμουν ακόμη μαθητής στο Δημοτικό, τότε που περνούσα τα καλοκαίρια κοντά στο κύμα που ξεθύμαινε στα βράχια, φιλοξενούμενος της θείας μου, το θεωρούσαμε αυτονόητο. Κανείς δεν μας το είχε αμφισβητήσει. Αυτή η γαλάζια υγρή επιφάνεια, με τα νησιά, τους κάβους, τους φάρους και τα άλλα στολίδια της, ήταν ολότελα δική μας! Εμείς αλλάξαμε ή οι συνήθειές μας; Αμβλύνθηκαν τα όρια της ιστορικής μας συνείδησης, όπως αμβλύνθηκαν και ισοπεδώθηκαν όλα στο βωμό της ατομικής μας καλοπέρασης, του “δεν βαριέσαι αδελφέ”, της νέας τάξης, της γενικής αναισθησίας μας, του χοντρού Γερμανού που πήρε σε καλή τιμή το οικοπεδάκι στο νησί, στο βωμό του σήμερα, του τώρα του ποτέ.

Γράφει ο Γιώργος Βαξεβανίδης.

Ήταν μια φωτογραφία του Ιωσήφ Παπαδόπουλου που ξύπνησε τις μνήμες. Κι' αυτές γύρισαν λίγα χρόνια πίσω. Τότε που το «Ιεράπετρα» έκανε την άγονη γραμμή.

Περασμένα μεσάνυχτα στο σαλόνι του πλοίου. Κουτσοπίναμε με το γέρο ποντοπόρο καπετάνιο, που απόσωσε τα χρόνια της θάλασσας και γύριζε, απόμαχος πια, στο νησί του, την Κάσο. Κι' ήρθε ο λόγος στην επιλογή του για το δύσκολο επάγγελμα του ναυτικού. «Εκείνα τα χρόνια, λέει, σαν τέλειωνες το γυμνάσιο, οι επιλογές στο νησί μας ήταν λίγες. Στα χωράφια ή στη θάλασσα. Διάλεξα τη θάλασσα. Ήμουν βλέπεις παιδί και μέσα μου ζούσαν μνήμες από τις ιστορίες των παλιών θαλασσινών για ταξίδια μακρινά, για χώρες εξωτικές, για περιπέτειες.