Rib and Sea

Πηγή : http://kefalokleidomata.blogspot.gr/2013/10/blog-post_9373.html

Ποιων παιδί είμαι εγώ; του Ρήγα Βελεστινλή, του Κολοκοτρώνη και του Ελευθέριου Βενιζέλου ή των Τοκογλύφων;

Ερωτά το Σύνταγμα: προβλέπεται η ελληνική κυβέρνηση να έχει ξένους ελεγκτές;

Ρωτάει το Σύνταγμα: προβλέπεται εξωχώριο Διευθυντήριο, στο οποίο να λογοδοτεί η Ελληνική κυβέρνηση και ο Έλληνας Πρωθυπουργός;

Προβλέπεται για αυτήν τη χώρα Ύπατη Αρμοστεία άλλων χωρών ή άλλης χώρας;

Μια χειμωνιάτικη νύχτα της 2ας Νοεμβρίου του 1934, σε ένα χωριό της Ανατολίας. Εκείνα τα χρόνια η κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας είχε απαγορεύσει την αναμετάδοση τουρκικής μουσικής στο ραδιόφωνο. Σκοπός των κυβερνώντων ήταν να διαδοθεί η δυτική μουσική. Η νεαρή Δημοκρατία ανυπομονούσε να καθιερώσει την "αλά φράγκα", την δυτική κουλτούρα, στη θέση της "αλά τούρκα", της ντόπιας κουλτούρας. Κάθε τυχόν ομοιότητα με ανάλογες καταστάσεις που επικρατούν στην Ελλάδα, είναι εντελώς συμπτωματική... Δείτε το πολύ "γλαφυρό" αυτό βίντεο του Τούρκου σεναριογράφου και σκηνοθέτη Sinan Cetin.

Η πολιτική εξουσία που απαγορεύει τη μουσική των ανθρώπων, την κουλτούρα, τον τρόπο ζωής τους, είναι πάντα αντίθετη στη ζωή.

Πηγή : http://www.flust.gr/

Γράφει ο Θωμάγγελος Μιχαλάκης (*)

Για τις ανάγκες αυτού του άρθρου βρήκα στο διαδίκτυο συμπεριφορές που αφορούν στο νεοελληνικό σύνδρομο προσαρμοστικότητας στην κουλτούρα της παράνοιας, άρρηκτα συνδεδεμένο με τον νεοπλουτισμό, την επίδειξη και την κενότητα.

Αγαπητέ μου Νεοέλληνα,

Το κράτος που ζούμε είναι απ’ τα πλέον διεφθαρμένα παγκοσμίως, με πλήθος νόμων που δεν εφαρμόζονται ή αλληλοαναιρούνται. Κι εμείς; Καταγγέλουμε την παρανομία όταν δε μας βολεύει.  Ακόμα και τη στιγμή που χρεοκοπεί η χώρα, αρνούμαστε να δούμε την  πραγματικότητα και προσπαθούμε να επιρρίψουμε τις ευθύνες στους άλλους χωρίς να αναγνωρίζουμε τη δική μας προσωπική ευθύνη.

Πηγή : http://denx3.blogspot.gr/2013/10/blog-post_14.html

Του Νίκου Μπογιόπουλου.

«Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί./ Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν' ανεβεί./ Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών./ Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν' αίματα πηχτά, και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά/ Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,/ και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά./ Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί./ Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά./ Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!».

Αυτό προφανώς και δεν είναι ο «ύμνος στη βία». Είναι αποσπάσματα και στίχοι από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν». Και προέρχεται δια χειρός Διονυσίου Σολωμού. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;» τι έχουν να πουν; Τον… καταδικάζουν τον Σολωμό; Τον… καταδικάζουν τον ελληνικό εθνικό ύμνο; Το «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή»το καταδικάζουν;