Rib and Sea

Ο Μπάμπης Κωνσταντάτος συνεχίζει το ταξίδι του στην ορεινή Ελλάδα και στέλνει τις ανταποκρίσεις του.

Μια ωραία μακαρονάδα, μια καλή ταινία στο video και ο Μορφέας μας έκλεισε  στη μεγάλη ζεστή αγκαλιά του. Δευτέρα πρωί 10 του Δεκέμβρη και ο καιρός κάνει τα δικά του παιχνίδια. Όλη τη νύχτα ρίχνει ένα ψιλόχιονο, που ίσα-ίσα καλύπτει το οδόστρωμα, ενώ  εμένα δεν με ενθουσιάζει καθόλου η ιδέα να βάζω αλυσσίδες. Τέλος πάντων όταν αποφασίσαμε να… ξεμπουκάρουμε κάτω από το πουπουλένιο πάπλωμα και να ανοίξω την πόρτα να βγει έξω ο Boss, που είχε αρχίσει από  ώρα να διαμαρτύρεται κοσμίως, διαπίστωσα ότι τα τερτίπια του καιρού ήταν απλά… τερτίπια. Η θερμοκρασία 1-2 βαθμούς πάνω από το 0 (ούτε λόγος για πάγο στο οδόστρωμα) ενώ στο βάθος του ουρανού φαινόταν να υπάρχει και μια διάθεση να ξεμυτίσει ο ήλιος.

Στα Καλύβια Πεζούλας είχα σταμπάρει από προηγούμενη επίσκεψη έναν χασάπη που έφτιαχνε κάτι απίστευτα λουκάνικα! Περάσαμε από εκεί, πήραμε κάμποσα και ακόμα φέτα και γραβιέρα Αργιθέας (περιμένω με αγωνία να βραδιάσει να τα τσακίσουμε). Πήραμε και φρέσκο ψωμί από το φούρνο και σαλπάραμε για βορειότερα. Τελικός προορισμός η Καστοριά, αλλά τα καλύτερα τα θα τα βρίσκαμε στη διαδρομή.

Ακολουθώντας τον δρόμο προς Καρδίτσα, καμιά 10αριά χιλιόμετρα από τα Καλύβια Πεζούλας στρίψαμε αριστερά στη διακλάδωση προς Μουζάκι. Αυτή είναι μια πανέμορφη διαδρομή που την είχα κάνει ξανά καλοκαίρι αλλά τώρα είχα μια ανησυχία για το πόσο ο δρόμος θα ήταν καθαρός από χιόνι και πάγο. Τζάμπα η ανησυχία. Όχι μόνον ο δρόμος ήταν πεντακάθαρος αλλά άρχισε να καθαρίζει ο ουρανός και  να παίρνει ένα πεντακάθαρο γαλάζιο χρώμα και ο ήλιος να κάνει τα χρώματα τόσο όμορφα, που έκανα προσπάθεια να συγκεντρώνω την προσοχή μου στο δρόμο.

Περάσαμε από το χωριό Κερασιά και καθώς πλησιάζαμε στο Ανθοχώρι άρχισα να ψάχνω το νερόμυλο δίπλα στο γεφυράκι, που μου είχαν πει ότι από εκεί ξεκινάει το μονοπάτι που ανεβάζει ψηλά στην πλαγιά των Αγράφων και, περνώντας μέσα από ένα φαράγγι, καταλήγει στον καταρράκτη. Βρήκαμε εύκολα το σημείο, καθώς και χώρο  να παρκάρουμε την τρελοcamperα. Ο Boss όρμησε πρώτος στο ανηφορικό λιθόστρωτο μονοπάτι και εμείς  το ακολουθήσαμε.

Σκαρφαλώναμε για καμιά ώρα σε ένα τοπίο που ούτε η φαντασία μας δεν μπορούσε να έχει σχεδιάσει τόσο όμορφο. Και όταν φτάσαμε στο τέλος  του μείναμε άναυδοι να κοιτάμε τι έχει στήσει εκεί η φύση. Και εδώ οι φωτογραφίες είναι μέχρι βλάσφημες στην περιγραφή τους. Τράβηξα και video το οποίο, όμως, θα το δείτε όταν επιστρέψω και το περιποιηθεί ο Ιωσήφ.

Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να φύγουμε οι αισθήσεις μου  ήταν τόσο φορτωμένες που μέχρι παρατιμόνιαζα. Λίγο πιο κάτω ήξερα μια «καβάτζα», ένα πλάτωμα με ένα εκκλησάκι και βρύση. Πήγαμε μέχρι εκεί, φτιάξαμε δύο εσπρεσάκια και τα απολαύσαμε στον  ήλιο, προσπαθώντας να εξισορροπήσουμε τα μέσα μας με τα έξω μας, μετά από τους έντονους επηρεασμούς των αισθήσεων από όσα είχαμε δει, μυρίσει και ακούσει στο μαγικό φαράγγι του Ανθοχωρίου.

Αγαπητοί camperάδες, μη παρεξηγείτε το νόημα της περιγραφής μου, ή με θεωρήσετε υπερβολικό. Είμαι ψώνιο το ξέρω, αλλά θα ήθελα να σας ξεκαθαρίσω κάτι: Όπως και στη θάλασσα που ταξίδευα με το φουσκωτό, έτσι και το camper δεν το θεωρώ το «σκοπό» αλλά το μέσον. Ένα μέσον που χρησιμεύει στο να γεμίσω τις αισθήσεις μου και να στοκάρω αναμνήσεις. Και εδώ θα σας εκμυστηρευτώ κάτι. Όταν κάποτε ρώτησα τον  πατέρα μου, όταν ήταν πολύ γέρος και ανήμπορος, να μου πει τι θυμόταν από τα χρόνια που έζησε, αυτά που θυμόταν ήταν ένα ταξίδι που είχε κάνει μόνος του στο Άγιο όρος και ένα άλλο με τη μάνα μου στη Ρόδο. Ούτε τις δουλειές του θυμόταν, ούτε την περιουσία  του, ούτε καν ότι είχε αποκτήσει δύο παιδιά και δύο εγγόνια…

Έφτασα Καστοριά χθες το βράδυ και πολύ καλά έκανα. Να τι είδαν τα ματάκια μου από το παράθυρο της τρελοcamperας μόλις άνοιξαν. Και το χιόνι συνεχίζει να πέφτει... right through που έλεγε και ο φοβερός Ζαμπέτας. Ευκαιρία να δοκιμάσω και αυτές τις περίεργες αλυσίδες χιονιού  "put and go" (κτυπήστε το στο google να τις δείτε) που πήρα από το internet. Θα σας ενημερώσω σχετικά.

Έφτασα Καστοριά χθες το βράδυ και πολύ καλά έκανα. Να τι είδαν τα ματάκια μου από το παράθυρο της τρελοcamperας μόλις άνοιξαν. Και το χιόνι συνεχίζει να πέφτει... right through που έλεγε και ο φοβερός Ζαμπέτας. Ευκαιρία να δοκιμάσω και αυτές τις περίεργες αλυσσίδες χιονιού  "put and go" (κτυπήστε το στο google να τις δείτε) που πήρα από το internet. Θα σας ενημερώσω σχετικά.