Rib and Sea

Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές

Μανώλης Παπαγεωργίου. Ιατρός παλαιάς κοπής και ανεκτίμητης αξίας.

Κάμερα - Επιμέλεια συνέντευξης : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μανώλης Παπαγεωργίου. Ιατρός παλαιάς κοπής και ανεκτίμητης αξίας.Τον γνώρισα κατά την διάρκεια των ξέγνοιαστων καλοκαιρινών διακοπών στο νησί του, την Κάσο. Στην Κάσο που δεν άργησε να γίνει και δικό μου νησί, κι' ας ήμουν "ξενικός". Τον γνώρισα καλύτερα, στη συνέχεια, εξ αιτίας δύο περιστατικών που απασχόλησαν εμένα και άλλο ένα άτομο του στενού οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Τον σέβομαι έκτοτε περισσότερο σαν ιατρό και τον εκτιμώ απεριόριστα σαν Άνθρωπο. Ο λόγος για τον αγγειοχειρουργό Μανώλη Παπαγεωργίου, τον "γιατρό μας". Τίτλος τιμής γι' αυτόν, όπως λέει ο ίδιος. Τίτλος τιμής, λέω εγώ, τον οποίον επαξίως κατέκτησε με την συμπεριφορά του, τις Αρχές του και την επιστημονική του κατάρτιση.

Ο Μανώλης Παπαγεωργίου, καθώς δεν είχε ποτέ καλές σχέσεις με τον γραπτό λόγο, όπως ο ίδιος ομολογεί, δεν δημοσίευσε τις περγαμηνές και τις ιατρικές εμπειρίες του (ιδίως από την διετή παρουσία του σε νοσοκομείο της Αγγλίας) και δεν έχει να επιδείξει ακαδημαϊκό έργο. Ο προφορικός λόγος του όμως είναι χειμαρρώδης, γλαφυρός και ειλικρινής, ενώ δεν φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Το πηγαίο χιούμορ, οι γνώσεις επάνω στο αντικείμενο της δουλειάς του και ο αυτοσαρκασμός του κάνουν τον συνομιλητή του - ενίοτε και ασθενή του - να κρέμεται κυριολεκτικώς από τα χείλη του.

Εξεπλάγη και έδειξε αμηχανία, όταν προσφάτως του ζήτησα να μου δώσει μια συνέντευξη. "Δεν έχω κάτι σπουδαίο να πω που να αφορά το ευρύτερο κοινό", μου είπε. "Θα το δείξει η νεκροψία", του απάντησα, και το ραντεβού κλείστηκε μερικές ημέρες αργότερα στο ιατρείο του στον Πειραιά.

Όπως απεδείχθη, είχε να πει πολλά. Μου μίλησε για τα παιδικά του χρόνια, την αγάπη του για το νησί του, την Κάσο, την έλξη του για τη θάλασσα και τα καράβια, τους λόγους που τον ανάγκασαν να παραιτηθεί από την διευθυντική θέση που κατείχε στο νοσοκομείο της Αγ. Όλγας και την ενσυνείδητη επιλογή του να ακολουθήσει τη ζωή του "μοναχικού λύκου", όπως λέει ο ίδιος. Μου μίλησε για τις πλασματικές και καλοπληρωμένες εφημερίες των ιατρών στα δημόσια νοσοκομεία, όταν αυτός υπηρετούσε σ' αυτά, για τα φακελλάκια, για τις εκπληκτικές εμπειρίες που αποκόμισε από την διετή παρουσία του σε νοσοκομείο της Αγγλίας και τον "εξάψαλμο" που έσυρε, κατά την διάρκεια ενός πρόσφατου διεθνούς ιατρικού συνεδρίου στο Λονδίνο, σε κάποιους ιατρούς χωρών της νοτίου κυρίως Ευρώπης, που τόλμησαν να εκφραστούν με απαξιωτικά και υποτιμητικά λόγια για τους Έλληνες συναδέλφους τους. Έκανε τέλος κάποιες διαπιστώσεις για τους νέους ιατρούς και εξέφρασε τις ελπίδες και τους φόβους του για την εξέλιξη και την τύχη της υγειονομικής περίθαλψης στην Ελλάδα.