Ο ζωντανός θρύλος της ιστιοπλοίας Γιώργος Γκρίτσης μιλάει στο R.A.S.

Δημοσιεύθηκε : Παρασκευή, 15 Νοέμβριος 2013 18:18

Επιμέλεια κειμένου, συνέντευξης και βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Φωτο : Annemarie Biedermann.

Σκεφτόμουν πως αυτός ο γενειοφόρος άνδρας, που ξετύλιγε μπροστά μου το νήμα της ζωής του, έχει γίνει σημείο αναφοράς για πολλούς ιστιοπλόους, και όχι μόνο. Σκεφτόμουν πως είναι ο Έλληνας που έχει πραγματοποιήσει δύο φορές τον περίπλου του πλανήτη, με ξύλινα ιστιοπλοϊκά σκάφη, τα οποία διέθεταν μόνο μια μικρή εξωλέμβια σαν εφεδρικό μέσο πρόωσης, και το μήκος τους δεν υπερέβαινε τα επτάμισυ μέτρα, στην πρώτη περίπτωση, και τα 9 στη δεύτερη! Είναι ο άνθρωπος που έμαθε να στέκεται και να ταξιδεύει επάνω στα ιστιοπλοϊκά των γονιών του ενώ δεν είχε μάθει ακόμη καλά καλά να περπατάει στην ξηρά! Είναι ο ναυτικός που τόλμησε να διασχίσει δύο φορές τους πέντε ωκεανούς με μοναδική συντροφιά μια γυναίκα, την γερμανίδα Annemarie Biedermann, και μια... γάτα! Δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον 54χρονο σήμερα Γιώργο Γκρίτση, τον οποίον ομολογώ ότι είχα στο δημοσιογραφικό μου στόχαστρο από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Τότε που συναντηθήκαμε στο Ναυτικό Σαλόνι εκείνης της εποχής και ανταλλάξαμε δια ζώσης τις αλμυρές εμπειρίες μας. Με τα ιστιοπλοϊκά αυτός, με τις "σαμπρέλλες" εγώ. Δειλά, βεβαίως, και με τρακ στεκόμουν μπροστά του. Πώς να συγκρίνω τις δικές μου βόλτες των αρκετών έστω εκατοντάδων μιλίων με τους δικούς του θαλασσινούς υπερμαραθώνιους;

Τον συνάντησα τον περασμένο Οκτώβριο στο Λαύριο, λίγο πριν αποπλεύσει με το 50άρι "Archipel" της Benetau για την Πάρο, και μου μίλησε για τα υπερατλαντικά ταξίδια του, τα δυο αγαπημένα του ξύλινα σκαριά, τον "Ιάσονα" και την "Καλλίπυγο", τις εμπειρίες του, την ζωή και την επαγγελματική πια ενασχόλησή του με τα ιστιοπλοϊκά στις Κυκλάδες. Προσιτός, ευθύς, ειλικρινής, άνθρωπος ζυμωμένος με τον ήλιο και τον αέρα της θάλασσας, που δεν φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομά τους ο Γιώργος Γκρίτσης, δεν δίστασε να μου μιλήσει ακόμη και για τους ακατάλληλους ανθρώπους που στελεχώνουν τα λιμενικά ταμεία και διαχειρίζονται τις μαρίνες, την αδιαφορία του κράτους και τους γιαλαντζί "ναυτικούς" του gps.

Τον συνάντησα ξανά λίγες εβδομάδες αργότερα στο νησί του, την Πάρο, και είχα την ευκαιρία να ταξιδεύσω για λίγο μαζί του από το λιμάνι της Παροικιάς μέχρι το καρνάγιο που βρίσκεται κοντά στις Κολυμπήθρες. Το ιστιοπλοϊκό μοιάζει να είναι το σπίτι του και η θάλασσα η μεγάλη του αγάπη. Μιλάει και εκφράζει τα συναισθήματά του, κι' εγώ τον αφήνω να περιπλανιέται στα μονοπάτια της σκέψης του απολαμβάνοντας συγχρόνως το γαλάζιο κάδρο της θάλασσας.

Γράφει στον πρόλογο του "Περίπλου" του ο Γιώργος Γκρίτσης.

"... Ο περίπλους της Γης δεν ήταν μια φυγή, αλλά μια αναζήτηση. Πέραν του αθλητικού χαρακτήρα του ωκεάνιου μαραθώνιου, μάθαμε να ζούμε λιτά, ανακαλύπτοντας εκ νέου τη χαρά της ζωής κοντά στη φύση, με σεβασμό προς αυτήν, και την ορθολογική χρήση των πόρων και της ενέργειας που μας προσφέρει.

Αναθεωρώντας το σκοπό της ζωής μας και τα είδωλα που προσκυνάμε, διαπλεύσαμε τους ωκεανούς έξι φορές. Επί τριάντα μέρες στο πέλαγος μάθαμε ότι η επιβίωση μας βρισκόταν στα χέρια μας, εξ ολοκλήρου υπ’ ευθύνη μας, βασισμένη στις γνώσεις μας και στη σωστή προετοιμασία, αποδεχόμενοι τους νόμους της φύσης, συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορείς να κάνεις ρουσφέτια στον Αίολο και στον Ποσειδώνα. Μάθαμε πως το κουράγιο δεν είναι απερισκεψία, αλλά η λογική καταστολή του φόβου. Ενώ ο ήλιος και τα άστρα μετρούσαν το χρόνο, οριοθετούσαμε την επιβίωσή μας στις 60 ημέρες που μας επέτρεπαν τα 300 λίτρα των δεξαμενών μας νερού και χωρίς ψυγείο η πενιχρή μας τροφοδοσία. Δραπετεύσαμε από το σύστημα, αρνούμενοι την ασφάλεια και το δελεαστικό, ανακουφιστικό κατευνασμό, αναζητώντας ξεχασμένες αξίες.

Επανατοποθετώντας την παρουσία μας στον πλανήτη, απελευθερωμένοι από τη βαβούρα και τα κάλπικα οράματα, γευτήκαμε την αγνότητα του περιβάλλοντος. Ποιο τεχνητό μέσο θα μπορούσε να ανταποδώσει τη μαγεία μιας νυχτερινής μπαλονάδας, όταν με υπόκρουση το φλοίσβισμα της πλώρης γίνονται ένα ουρανός και θάλασσα; Ή πώς να απεικονιστούν τα ατέλειωτα ζυγιάσματα των άλμπατρος στις θυμωμένες θάλασσες του Νότου;

Στην ξύλινη «παράγκα» μας των 14 τετραγωνικών μέτρων, με απίθανη θέα και γείτονες τα δελφίνια, αναζητήσαμε την καβαφική δεοντολογία, την περιπέτεια της ζωής, ανακαλύπτοντας πολιτισμούς από την πίσω πόρτα, προσεγγίζοντας ψαροχώρια και αναπλέοντας ποταμούς, γευόμενοι την αγνή φιλοξενία των συνανθρώπων μας στα πιο εξωτικά μέρη.

Αυτά σημαίνουν για μας «Ο γύρος του κόσμου», κι όχι το «Σουβλάκι του λαού» ή κάποιες άλλες φαντασιώσεις που μας εξαναγκάζουν να κατεβάζουμε το κεφάλι στο καθημερινό κουρμπέτι. Το πόσο εξαπατάμε τους εαυτούς μας φανερώθηκε στην αρχή κιόλας του ταξιδιού: στην Ιταλία οι τοπικές αρχές αναγνώρισαν την κυανόλευκη που κυμάτιζε στην πρύμνη μας ως... φινλανδική σημαία. Άλλη μία απόδειξη της νεοελληνικής μας αυταπάτης ότι όλα περιστρέφονται γύρω μας και ότι η ύπαρξή μας είναι δεδομένη....".

Αυτά, και άλλα πολλά, γράφει στο δεύτερο βιβλίο της ζωής του ο Γιώργος Γκρίτσης. Στον "Περίπλου με την Καλλίπυγο". Και, καθώς το βιβλίο αυτό έπαυσε πλέον να εκδίδεται, νοιώθω ειλικρινά πολύ τυχερός, και συνάμα ιδιαίτερα ευγνώμων, που ο Γιώργος μου παραχώρησε τα πνευματικά δικαίωματα αυτού του βιβλίου για να το δημοσιεύσω στο διαδικτυακό περιοδικό μου. Και θα το κάνω, σιγά σιγά, απολαμβάνοντας μαζί με σας, τους αναγνώστες του "Rib and Sea", τις εμπειρίες δύο ανθρώπων και μιας γάτας που πραγματοποίησαν δύο φορές τον περίπλου αυτού του πλανήτη επάνω σε ξύλινα ιστιοπλοϊκά σκάφη μήκους 7 και 9 μέτρων...