Rib and Sea

Ομιλία : Λίλα Μαστρομανώλη.

Επιμέλεια βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Δεν θέλουν πολύ οι Κασιώτες για να επικοινωνήσουν, να γλεντήσουν, να τραγουδήσουν, να χορέψουν. Ήταν αρκετή μια ομιλία της Λίλας Μαστρομανώλη, στο εντευκτήριο του Συλλόγου των εν Ελλάδι Κασίων με τίτλο "Σύγχρονες έμμετρες συνομιλίες στα γλέντια που κάναμε με την τεχνολογία", για να επιστρατευτούν οι γλεντιστάδες της Κασιώτικης παροικίας των Αθηνών, το λαούτο του Αντώνη, η λύρα του Ηλία και το... skype, και να γίνουν ένα με τη λύρα του Νεκτάριου και το λαούτο του Νικόλα στην Κάσο. Μετά ήρθε και η σούστα για να δικαιωθούν αυτοί που λένε πως ο χορός, η μουσική παράδοση και η έμμετρη συνομιλία της μαντινάδας δεν πρόκειται να χαθούν ποτέ για τους Κασιώτες.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τριγύριζα στην υπέροχη παλιά πόλη της Ρόδου, σε αναμονή της παρέας των "Sea Hawks" που θα έφθαναν αεροπορικώς την επομένη από την Αθήνα για το ταξίδι στη Σύμη, όταν έπεσα πάνω σε ένα ζευγάρι μικροπωλητών. Έτσι τουλάχιστον νόμισα στην αρχή. Στη συνέχεια κατάλαβα ότι επρόκειτο για οργανωμένη οικογενειακή βιοτεχνία κατασκευής μιας ξύλινης πυραμίδας-παζλ! Το καλοφτιαφγμένο ξύλινο "παιγνίδι" συγκέντρωνε γύρω του το ενδιαφέρον των τουριστών και, κυρίως, των νεαρών μελών της οικογένειας, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που έφευγαν έχοντας αγοράσει ένα.

Ευτυχώς, σαν δημοσιογράφος-ρεπόρτερ που αγαπώ το αντικείμενο της δουλειάς μου, είχα μαζί μου τον απαραίτητο "οπλισμό" για μια συνέντευξη, τον οποίο και επιστράτευσα αμέσως, εξασφαλίζοντας συγχρόνως τη σύμφωνη γνώμη του Βασίλη και της Αναστασίας. Αυτά ήταν τα ονόματα των δύο νέων ανθρώπων που έχουν επιλέξει αυτόν τον τρόπο για να κερδίσουν τα προς το ζην και να μεγαλώσουν τα τρία παιδιά τους. Από το Σκεπαστό Θεσσαλονίκης ο Βασίλης, από τη Ρόδο η Αναστασία. Γνωρίστηκαν στο Καστελλόριζο και αποφάσισαν να συνδέσουν τις ζωές τους με τα δεσμά του γάμου.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Είναι ιδιαίτεροι οι λόγοι που με ωθούν πολλές φορές να πάρω μια συνέντευξη - να κάνω μια συζήτηση, θα έλεγα καλύτερα - με κάποιον από αυτούς που συναντώ στις θαλάσσιες ή στεριανές περιπλανήσεις μου. Δεν μου λέει τίποτε αν είναι "celebrities", αν είναι πολιτικοί ή αναγνωρίσιμα πρόσωπα της καθημερινότητας. Δεν είναι αυτοί οι λόγοι που κάνουν "κλικ" μέσα μου για να τους πω :

"Θέλεις να μιλήσουμε φιλικά μπροστά στη βιντεοκάμερα;".

"Τι να πω; Ντρέπομαι!", είναι συνήθως η αυθόρμητη απάντηση.

"Θα πεις πράγματα που δεν ακούγονται, θα απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν θέτουν κατά κανόνα οι μεγαλοδημοσιογράφοι των μέσων της μαζικής μας εξαπάτησης και θα πεις πράγματα που θα ήθελες να πεις αλλά μοιάζει να μην ενδιαφέρεται κανείς γι' αυτά", απαντώ εγώ, πείθοντας, συνήθως, τον συνομιλητή μου.

Αυτή είναι μια ιστορία πλεγμένη από αόρατα νήματα που συνδέουν ψυχές μεταξύ μαγικών τόπων στο Αιγαίο. Όλα ξεκινούν από το σταυροδρόμι της ψυχής και από εκεί φεύγουν πληροφορίες που με οδηγούν να συναντήσω Aυτόν, ένα μοναδικό άνθρωπο που είναι ο αμαρτωλός τυχοδιώκτης, ο άγιος σοφός, ο λησμονημένος ερημίτης, ο τρυφερός μισάνθρωπος, ο συνειδητός αναρχικός, αυτός που έχει αυτογνωσία και αυτο-ειρωνεία, απέραντο σεβασμό για ό,τι υπάρχει και περιφρόνηση για ό,τι είναι ανούσιο και ανόητο.

Νικόλα, με δέχτηκες γιατί διέκρινες μια ανοιχτή καρδιά και ένα ανήσυχο μυαλό και μου μίλησες για την ζωή σου, για τα αγαπημένα βιβλία σου που τα κρατάς σε  μπαούλα με ναφθαλίνη για να μην τα τρώνε τα ποντίκια, για τα μικρά φιδάκια που τα αφήνεις να σε ξυπνάνε με το κρύο χάϊδεμά τους το πρωί, για το πρόβλημα του σκάκι που ξεκινάς να λύνεις  κάθε πρωί για να κρατάς το μυαλό σου σε κίνηση, για τα αγαπημένα σου φυτά που στολίζουν την μικρή πέτρινη αυλή σου, για την θάλασσά σου που σε ταξιδεύει όλη τη μέρα.

Μου διόρθωσες τα ελληνικά μου και όταν δεν καταλάβαινα κάτι μου το έλεγες στα ιταλικά ή στα αρχαία ελληνικά και μου έλεγες ότι καταλαβαίνω με τα μάτια της ψυχής. Μιλήσαμε για φιλοσοφία, για μαθηματικά, τα νούμερα μου έλεγες δεν σε προδίδουν ποτέ, για τέχνες και χρώματα και μουσική και θρησκείες, για το άπειρο και την ανθρώπινη μικρότητα, για το γεμάτο φεγγάρι την τελευταία βραδυά που σε είδα. Ήταν μάθημα ζωής που σε συνάντησα και δεν σε ήξερα ούτε θα μάθω παραπάνω για σένα. Μου υποσχέθηκες να μη φύγεις χωρίς προειδοποίηση αλλά μερικές υποσχέσεις δεν μπορούν να κρατηθούν...

Καλό σου ταξίδι Νικόλα. Σε βλέπω να πετάς ανάλαφρος και να μου χαμογελάς...

Κωνσταντίνα