Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Σήμερα γιορτάζουμε την 52η επέτειο της επονομαζόμενης «εξέγερσης του Πολυτεχνείου». Έτυχε χθες να δω στην τηλεόραση για ελάχιστα λεπτά τον εκφωνητή τού ραδιοσταθμού που το 1973 αναφωνούσε «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο» και «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βιά μετράει τη γη». 

Χρόνια είχα να τον δω. Δεν είναι, βλέπεις, ξέκωλο να μας πληροφορούν τα βοθροκάναλα για το τί έπαθε η γιαγιά του ή η γκόμενά του [μπαρδόν σύντροφος ήθελα να πω], όπως συμβαίνει με κάθε τυχάρπαστο. Σεμνός και ολιγόλογος μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητος.

Και μοιραίως αναλογίστηκα: αυτός ο σεμνός άνθρωπος αντιστάθηκε στη χούντα για να έλθει  ο ακρωτηριασμός τής Κύπρου, το έγκλημα του Χρηματιστηρίου, ο Δρακουμέλ, ο Θρούμπας, ο ΓΑΠ, τα Μνημόνια, ο Αλαίκσοις, η Novartis, η  Siemens, η Μάνδρα, το Μάτι, η συμφωνία των Πρεσπών, ο Κούλης, τα Τέμπη, ο ΟΠΕΚΕΠΕ και πλείστα όσα άλλα ων ουκ έστιν αριθμός  που συγκροτούν τη Δημοκρατία της αρπαχτής και του πελατειακού κράτους που βιώνουμε μαζί με το δημογραφικό πρόβλημα που θα επιλύσουμε με τη λαθρομετανάστευση, όπως μας ενημέρωσε και η τέως ΠτΔ Κάθριν; Δεν μπορεί.

Ούτε βέβαια για να δούμε την τσατσά παρέα με τα τσατσέκια της.  
Να είσαι καλά ευγενή Δημήτρη.

Σώτος