Rib and Sea

Ένα σπάνιο video ιστορικό ντοκουμέντο από την καταστροφή της Σμύρνης το 1922, το οποίο τραβήχτηκε από τον George Magarian, είδε το φως της δημοσιότητας από τον εγγονό του Robert Davidian, ο οποίος το ανακάλυψε στο σπίτι της γιαγιάς του στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ, όπου βρισκόταν ξεχασμένο για πολλές δεκαετίες. Στο σπάνιο αυτό βίντεο ντοκουμέντο έχουμε την ευκαιρία να δούμε εικόνες από την ευτυχισμένη Σμύρνη πριν την καταστροφή, εικόνες από την καμμένη γη που άφησε πίσω της η θηριωδία των Τούρκων, αλλά και πολλές εικόνες από τη φυγή των κυνηγημένων, τους καταυλισμούς και την προσπάθεια επιβίωσής τους στις νέες πατρίδες. Προς το τέλος μάλιστα του 10λεπτου βίντεο διακρίνονται τα πρώτα σπίτια που χτίζουν οι πρόσφυγες στην Αθήνα, πιθανόν στην περιοχή του Νέου Κόσμου. 

Στεκόμουν σήμερα στον λόφο όπου βρίσκεται το ξωκκλήσι της Αγ. Κυριακής, στην Κάσο, και απολάμβανα παρατηρώντας την ανθισμένη πλαγιά να κατηφορίζει μέχρι τον Εμπορειό και το Φρυ, σκεφτόμενος, συγχρόνως, ότι ελάχιστα πράγματα έχει πραγματικά ανάγκη ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος. Μεγάλη Παρασκευή, σήμερα, και αύριο το βράδυ η συμβολική Ανάσταση Εκείνου. Και μετά; Άντε πάλι στο "μαγγανοπήγαδο" και στη θλιβερή ρουτίνα του "μάλιστα κύριε", της τηλεοπτικής αποχαύνωσης, του φορολογικού κλεφτοπόλεμου, των φραγκολεβαντίνων και των τσαρλατάνων της πολιτικής. Ή μήπως υπάρχουν ακόμη τα περιθώρια να αντιδράσουμε, να διώξουμε το βάρος, να αναστηθούμε;

Μπορεί, για κάποιους, οι μέρες αυτές να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το ξεχωριστό. Μπορεί ακόμη να μην πιστεύουν στη νεκρανάσταση του Ιησού. Δεν παύει όμως η Ανάσταση, αυτή καθ' εαυτή, να έχει τον δικό της συμβολισμό. Έναν συμβολισμό που τον έχουμε ιδιαίτερη ανάγκη όλοι μας, ιδίως τις οδυνηρές αυτές στιγμές που περνάμε σαν λαός και σαν χώρα. Καλή Ανάσταση, λοιπόν, με υγεία. Είθε ο εξαιρετικός συμβολισμός αυτής της θρησκευτικής εορτής να σημάνει και την Ανάσταση του λαού μας, προτού η πέτρα σφραγίσει τον τάφο για τα καλά.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Η ΑΝΕΚ LINES ΑΝΑΝΕΩΝΕΙ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΧΟΡΗΓΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΝΟΧ "ΚΑΝΟΕ-ΚΑΓΙΑΚ ΣΠΡΙΝΤ"

Η ΑΝΕΚ LINES για 8η συνεχή χρονιά, ανανεώνει την αρωγή της στην ομάδα Κανόε-Καγιάκ του Ναυτικού Ομίλου Χανίων, παραμένοντας συμπαραστάτης και συνοδοιπόρος στους πολυετείς αγώνες των αθλητών. Συνεχίζοντας την ανοδική πορεία των τελευταίων ετών το Κανόε-Καγιάκ του ΝΟΧ έχει καταφέρει να βρίσκεται σταθερά στην κορυφή των Πανελλήνιων Πρωταθλημάτων. Συγκεκριμένα την χρονιά που μας πέρασε το ΚΑΝΟΕ – ΚΑΓΙΑΚ ΣΠΡΙΝΤ του ΝΟΧ ανεδείχθη Πρωταθλητής Ελλάδος. Αξίζει δε να αναφερθεί ότι το 2010 οι αθλητές και οι αθλήτριες του Κανόε κέρδισαν συνολικά 129 μετάλλια (48 χρυσά, 34 αργυρά και 47 χάλκινα). Εντυπωσιακή είναι η τροπαιοθήκη τους, την οποία κοσμούν εκατοντάδες μετάλλια από την συμμετοχή τους σε τοπικούς, πανελλήνιους, μεσογειακούς και ευρωπαϊκούς αγώνες.

Ο Νίκος Απόκοτος δραστηριοποιείται στον χώρο της αγοράς των μοτοσυκλεττών από το 1976. Προσφάτως, βιώνοντας και ο ίδιος την μεγάλη οικονομική κρίση που μαστίζει την χώρα και αντιλαμβανόμενος την έλλειψη μετρητών και τις πραγματικές ανάγκες της αγοράς, αποφάσισε να επεκτείνει την γκάμα των προϊόντων που εισάγει στον χώρο των φουσκωτών σκαφών και των εξωλεμβίων. Εισήγαγε λοιπόν μικρά, ως επί το πλείστον, συμβατικά φουσκωτά σκάφη και κινητήρες από την Άπω Ανατολή. Σκάφη (και κινητήρες) που έχει την δυνατότητα να αποκτήσει οιοσδήποτε, αφού η τιμή απόκτησής τους είναι ιδιαιτέρως φιλική, αν όχι απίστευτη, με ποιότητα κατασκευής και εμφάνιση που δεν υπολείπονται άλλων "επωνύμων" συμβατικών φουσκωτών σκαφών της αγοράς.

Γνωστός στον χώρο της θάλασσας, εξαίρετος μηχανικός, οξυδερκής, ευθύς, δεν διστάζει να πει τα πράγματα με το όνομά τους. "Καρντάσης" στις παρέες και στις σχέσεις με τους φίλους του, τύπος "έξω καρδιά", πλαισιώνεται και στηρίζεται από την αξιαγάπητη σύντροφό του Εύη και τον γιο του Δημήτρη. Μιλάω βεβαίως για τον Μιχάλη Φαχίδη, τον εμπνευστή και κατασκευαστή ενός πρωτοποριακού φίλτρου για την προστασία των κινητήρων από το νερό που, όχι σπανίως, υπάρχει στα καύσιμα. Συναντώ τον Μιχάλη στο Ναυτικό Σαλόνι της Αθήνας κάθε χρόνο και πάντοτε καθυστερώ στο περίπτερό του γιατί μ' αρέσει να τα λέω μαζί του. "Πάσχουμε", άλλωστε, και οι δύο από την ίδια "ασθένεια". Λέμε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη.