Rib and Sea

Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές

22η Ποδηλατική Σπαρτακιάδα.

Κείμενο - Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η ομάδα της Χίου λίγο πριν από την εκκίνηση μπροστά στο Καλλιμάρμαρο. Μισετζής, Παπαζής, Μαϊστράλης, Γκιούλης.Το ποδήλατο ήταν, ανέκαθεν, ένα αμφιλεγόμενο όχημα αλλά, προσφάτως, και πολύ δημοφιλές. Ευχάριστο και δημοφιλές (λόγω και της οικονομικής κρίσης) όταν το χρησιμοποιεί κανείς για να περιφέρεται στις πόλεις, τις παραλίες και τα δάση, δυσάρεστο όταν γίνεται ο ίδιος... ποδήλατο στα χέρια ανίκανων, απάτριδων και απατεώνων πολιτικών ή καταπιεστικών... συζύγων! Δεν βγήκε τυχαία άλλωστε η ρήση "μού έκανε τη ζωή ποδήλατο". Όταν ακούω λοιπόν τη λέξη "ποδήλατο", δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να βάλω τα κλάματα. Στην περίπτωση πάντως του πολυτάλαντου φίλου μου Γιώργου Μισετζή, απ' τη Χίο, δεν θα μπορούσα σίγουρα να βάλω τα κλάματα μαθαίνοντας ότι το ποδήλατο είναι γι' αυτόν τρόπος ζωής στην ξηρά, ακριβώς όπως το φουσκωτό του σκάφος είναι τρόπος ζωής στη θάλασσα.

Αναμνηστική φωτογραφία της Χιώτικης Ομάδας μπροστά στο camper του συνοδού και χορηγού επικοινωνίας λίγο πριν από την εκκίνηση του αγώνα. Αντιθέτως, χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι θα έπαιρνε μέρος στη φετινή ποδηλατική Σπαρτακιάδα. Χάρηκα δε ιδιαιτέρως όταν μου ζήτησε να αποτελέσω με το camper μου την υποστήριξη αυτού και άλλων τριών φίλων του ποδηλατών απ' τη Χίο. Βρεθήκαμε έτσι με τον Μισετζή, και τα αυτοκόλλητα του "Ποδηλατείν - Χίος" κολλημένα πάνω στο Granduca, να περνάμε το βράδυ της Παρασκευής 1η Οκτωβρίου έξω απ' το Παναθηναϊκό Στάδιο, προκειμένου να είμαστε σε ετοιμότητα και σε απόσταση βολής, αφού η εκκίνηση θα δινόταν στις 7.30 το πρωί του Σαββάτου. Μεταξύ μας, ήταν και απωθημένο μου να παρκάρω και να διανυκτερεύσω στο κέντρο της Αθήνας με το camper...

Ο Γιώργος Μισετζής δείχνει ικανοποιημένος με το... κάλλιο που μόλις καταβρόχθισε στον σταθμό ανασυγκρότησης της Κορίνθου!Αίσθηση βεβαίως προκάλεσε στους υπολοίπους συμμετέχοντες το μεγάλο αυτοκινούμενο, ενώ κάποιοι μακάριζαν, και θαύμαζαν συγχρόνως, τους Χιώτες που διέθεταν τέτοιο όχημα υποστήριξης! Με ένα τέταρτο περίπου της ώρας καθυστέρηση ξεχύθηκε στις 07.45 το τεράστιο πολύχρωμο ποτάμι των 180 ποδηλατών προς τη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας και μέσω της οδού Φιλελλήνων και της Πανεπιστημίου προς την Ομόνοια και τη Λεωφόρο Αθηνών. Ακολουθούσαν οχήματα της Π.Ε.Π.Α., της αστυνομίας, του Ε.Κ.Α.Β., των χορηγών, αλλά και ιδιωτικής χρήσεως αυτοκίνητα, τα οποία στη συντριπτική τους πλειοψηφία ανήκαν σε συγγενείς ή φίλους των αθλητών οι οποίοι θέλησαν μ' αυτόν τον τρόπο να τους συμπαρασταθούν.

Οι Μ. Παπαζής και Α. Γκιούλης βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν τις διατάσεις τους λίγο μετά την Κόρινθο.Διακόσια πενήντα πέντε χιλιόμετρα, μέχρι τη Σπάρτη, έπρεπε να καλυφθούν μέσα σε δώδεκα ώρες, το αργότερο, ώστε αυτοί που θα κατάφερναν να τερματίσουν να πάρουν τη σχετική πιστοποίηση και να μην αναγκαστούν να ποδηλατούν μέσα στη νύκτα. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι διοργανωτές είχαν ορίσει σαν χρονικό όριο άφιξης στον σταθμό ελέγχου της Τριπόλεως την 5η απογευματινή με απαράβατο όρο, όσοι καθυστερήσουν, να εγκαταλείψουν τον αγώνα και να φορτώσουν τα ποδήλατά τους στο λεωφορείο-"σκούπα" που ακολουθούσε.Το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι ότι μια ομάδα τεσσάρων ποδηλατών, αμέσως μετά τον τερματισμό τους στη Σπάρτη, επέστρεψαν στην Αθήνα ποδηλατώντας, μεσούσης της νύκτας και μιας καταρρακτώδους βροχής!

Ο Κώστας Μαϊστράλης μεταφέρει ενισχύσεις...Η συγκεκριμένη ποδηλατική εκδήλωση είχε βεβαίως περισσότερο εορταστικό παρά αγωνιστικό χαρακτήρα, και διοργανώθηκε από την Ποδηλατική Ένωση Παλαιμάχων Αθλητών (Π.Ε.Π.Α.), σε συνεργασία με το Ποδηλατικό Τμήμα του Γυμναστικού Συλλόγου Σπάρτης, υπό την αιγίδα πάντοτε της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ποδηλασίας. Πρωταρχικός στόχος ήταν ο τερματισμός, δεδομένου ότι στον αγώνα συμμετείχαν και υπερήλικες ποδηλάτες, όπως ο κ. Ηλίας Κακλαμάνος, ο οποίος γεννήθηκε το 1937, τρέχει με ποδήλατο κούρσας και τα χρώματα του Παναθηναϊκού απ' το 1953, και έχει λάβει μέρος στις 20 από τις 22 συνολικώς ποδηλατικές Σπαρτακιάδες που έχουν διοργανωθεί μέχρι σήμερα! Υπήρχαν τέσσερις συνολικώς κατηγορίες, αναλόγως με την ηλικία των συμμετεχόντων. Η πρώτη κατηγορία για αθλητές από 30 έως 40 ετών, η δεύτερη κατηγορία για αθλητές από 40 έως 50 ετών, η τρίτη κατηγορία για αθλητές από 50 έως 60 ετών, και η τέταρτη κατηγορία για αθλητές από 60 ετών και άνω.

Στον σταθμό ανασυγκρότησης της Κορίνθου.Η πρώτη ομαδική στάση έγινε στο ύψος της Χαλυβουργικής, και όλοι βεβαίως μπορούν να αντιληφθούν για ποιο λόγο αυτή ήταν αναγκαία. Το αντελήφθη, δυστυχώς, και η κυρία που εκτελούσε χρέη φύλακα στον χώρο ο οποίος επελέγη σαν το καταλληλότερο υπαίθριο wc, η οποία έντρομη είδε ξαφνικά καμμιά διακοσαριά ποδηλάτες να αφήνουν στους γύρω χώρους το... υγρό τους τηλεγράφημα! Ανάλογες ανεπίσημες στάσεις, για τον ίδιο λόγο, έγιναν βεβαίως πολλές κατά την διάρκεια της διαδρομής, με τους... ασυγκράτητους αθλητές να τρέχουν στη συνέχεια να προλάβουν τους υπολοίπους.

Μισετζής και Παπαζής. Γελάκια στην εκκίνηση του κωλοσούρτη αν και γνώριζαν τι τους περιμένει... Μέχρι την Κόρινθο επελέγη η νέα εθνική οδός, ενώ στη συνέχεια οι ποδηλάτες μπήκαν στην παλαιά εθνική οδό Κορίνθου Τρίπολης, περισσότερο γνωστή στους παλαιότερους σαν "κωλοσούρτης". Αξίζει να αναφερθεί ότι μέχρι τη βάση του "κωλοσούρτη", λίγο μετά το χωριό των Μύλων της Αργολίδας, υπήρχε προπορευόμενο όχημα που ρύθμιζε τον ρυθμό της κούρσας και δεν επέτρεπε σε κανένα αθλητή να προσπεράσει. Αυτό έγινε, προφανώς, επειδή η απόσταση ήταν μεγάλη και οι διοργανωτές δεν ήθελαν να ανοίξει πολύ η ψαλίδα μεταξύ των πρώτων και των τελευταίων, για να υπάρχει η δυνατότητα παρακολούθησης και προσφοράς βοήθειας σε περίπτωση ανάγκης. Η "συντηρητική" αυτή ποδηλασία συνέτεινε, εξ άλλου, στη διατήρηση των δυνάμεων των αθλητών, οι οποίοι κρατώντας ένα κανονικό "τέμπο" στα πρώτα 160 χιλιόμετρα της διαδρομής, είχαν δυνάμεις για την ανάβαση του "κωλοσούρτη" και τον τερματισμό.

Εξ ίσου χαμογελαστοί και αισιόδοξοι οι Μισετζής και Γκιούλης στο τέλος του κωλοσούρτη. Η διοργάνωση πάντως ήταν άψογη, από πλευράς οδικής βοήθειας τουλάχιστον, με τους μοτοσυκλετιστές να τρέχουν πάνω κάτω στην προσπάθειά τους να συντονίσουν, να βοηθήσουν τους τελευταίους, ή να μεταφέρουν μηνύματα. Θέλοντας να αναφερθώ στη δική μου ομάδα - τη θεωρούσα δική μου, ούτως ή άλλως - έχω να πω ότι ήταν και οι τέσσερις άψογοι. Τερμάτισαν όλοι στη Σπάρτη, μέσα στον προκαθορισμένο χρόνο, με πρώτο να φθάνει στον τερματισμό τον Αντώνη Γκιούλη, δεύτερο τον Μιχάλη Παπαζή, τρίτο τον Γιώργο Μισετζή και τέταρτο τον Κώστα Μαϊστράλη, ο οποίος ήταν και ο χορηγός, κατά κάποιο τρόπο, της ομάδας, αφού είχε φροντίσει να είναι όλοι ντυμένοι με ενιαία εμφάνιση και να υπάρχουν τέσσερα εφεδρικά ελαστικά, εργαλεία, ισοτονικά και ενισχυτικά καλούδια, νερά, σάντουϊτς κ.λπ.! Το περίεργο είναι ότι οι τρεις από τους τέσσερις έζησαν την εμπειρία του σκασμένου λάστιχου, με τα δύο από αυτά να πετιούνται στα σκουπίδια αφού η αιτία που δημιούργησε τη ζημιά ήταν κάποιο κομμάτι γυαλιού που κατέστρεψε το πέλμα του ελαστικού!

Στην είσοδο της πόλης της Σπάρτης λίγο πριν την εκκίνηση του σύντομου αγώνα της Κυριακής. Η προσπάθεια πάντως στενής παρακολούθησης και των τεσσάρων ποδηλατών εκ μέρους μου απεδείχθη πως ήταν τελικώς ματαιοπονία, δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν τέσσερις ποδηλάτες να διαθέτουν τις ίδιες δυνατότητες ώστε να βρίσκονται διαρκώς μαζί και το όχημα υποστήριξης να τους ακολουθεί. Έπρεπε λοιπόν, κάθε φορά, να παίρνω τη δύσκολη απόφαση κοντά σε ποιον ή ποιους θα έπρεπε να μείνω. Κατά ένα περίεργο και ανεξήγητο πάντως τρόπο, βρέθηκα σε απόσταση βολής όσες φορές χρειάστηκε να επέμβω για να τους προσφέρω κάποια βοήθεια, δίνοντάς τους ένα μπουκάλι νερό, ένα καινούργιο ελαστικό ή ένα ισοτονικό. Υπέθεσα, εξ αρχής, ότι το "back up" μιας ποδηλατικής ομάδας που λαμβάνει μέρος στη Σπαρτακιάδα θα είναι δύσκολη υπόθεση. Ποτέ όμως δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα προβληματιζόμουνα τόσο πολύ. Γεγονός πάντως είναι ότι "μπολιάστηκα" και είναι άγνωστο, αυτή τη στιγμή, αν θα καταφέρω να παραμείνω στο μέλλον εκτός. Ήδη ο Κώστας Μαϊστράλης υποσχέθηκε να μου στείλει ένα εφεδρικό ποδήλατο ώστε να το δοκιμάσω και να δω αν μου ταιριάζει το άθλημα. Αν αυτό συμβεί, το βέβαιο είναι ότι η ομάδα τους θα αποκτήσει ένα ακόμη μέλος και θα χάσει την οδική υποστήριξη του camper...

Ο μεγαλύτερος σε ηλικία ποδηλάτης...

Ο κ. Ηλίας Κακλαμάνος συνεχίζει να ποδηλατεί και να παίρνει μέρος στη Σπαρτακιάδα σε ηλικία 74 ετών! Ο κύριος Ηλίας Κακλαμάνος γεννήθηκε το 1937. Κλείνει δηλαδή σε μερικούς μήνες τα 74 χρόνια ζωής. Το περιέργο βεβαίως δεν είναι η ηλικία του, αλλά ότι σ' αυτή την ηλικία συνεχίζει να συμμετέχει στην ποδηλατική Σπαρτακιάδα και να τερματίζει ανάμεσα στους πρώτους! Ο πατέρας του ήταν εργολάβος οικοδομών αλλά είχε πάθος με το μποξ. Σ' αυτό το άθλημα θέλησε να βάλει και τον γιο του Ηλία. Το μυαλό του νεαρού όμως ήταν στο ποδήλατο, αλλά από ένα καθαρά τυχαίο γεγονός, όπως λέει ο ίδιος, άρχισε να ασχολείται με το μποξ. Πώς έγινε αυτό;

Σαν αθλητής στο ποδηλατικό τμήμα του Παναθηναϊκού, με τα χρώματα του οποίου συνεχίζει ακόμη και σήμερα να τρέχει, ζήτησε την εποχή εκείνη οκτώ εισιτήρια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα για κάποιους φίλους του. Η διοίκηση όμως του έδωσε μόνο έξι και έτσι ο Ηλίας Κακλαμάνος, πικραμένος, εστράφη προς το μποξ κάνοντας προσωρινώς, όπως θα διαβάσετε πιο κάτω, το χατήρι του πατέρα του!

Ο Ηλίας Κακλαμάνος με τον πρόεδρο της Π.Ε.Π.Α. Δεν έμεινε όμως πολύ καιρό εκεί. Στην αρχή, όπως μου εξομολογήθηκε ο ίδιος, κατάφερε να δείρει κάποιους, στη συνέχεια όμως ο προπονητής του τον έβαλε να παλέψει με τον γιο του, ο οποίος ήταν πρωταθλητής στην κατηγορία του. "Έφαγα τόσο ξύλο", λέει ο κ. Ηλίας, "που έβαλα και στην τσέπη μου! Αποφάσισα λοιπόν από εκείνη την ημέρα να μην ξανασχοληθώ με το μποξ και να επιστρέψω στην ποδηλασία. Μετά τις πρώτες νίκες ο πατέρας μου το πήρε απόφαση και φάνηκε να αποδέχεται την επιλογή μου και να ξεπερνάει την εμμονή του με το μποξ...".

Γενική άποψη των ποδηλατών λίγα λεπτά πριν από την εκκίνηση μπροστά απ' το Καλλιμάρμαρο. Υπήρξε, δυστυχώς, και τέτοια περίπτωση... Οι Γκιούλης, Παπαζής και Μισετζής λίγο πριν δοθεί η εκκίνηση για την ανάβαση του κωλοσούρτη.

Ο Γιώργος Μισετζής, λίγο πριν δοθεί η εκκίνηση του μικρού αγώνα της Κυριακής. Σε κάποιο σημείο του μικρού αγώνα της Κυριακής ο Κώστας Μαϊστράλης απολαμβάνει τη μοναξιά της θέσης του και το τοπίο του Μυστρά. Σχετικό δημοσίευμα της Χιώτικης εφημερίδας "Αλήθεια".