Rib and Sea

Οι αναγνώστες αυτού του διαδικτυακού περιοδικού θα πρόσεξαν ότι, κατά την διάρκεια των δύο, τελευταίων κυρίως, ετών, η θεματολογία του ξέφυγε από την αυστηρή θεματολογία των φουσκωτών σκαφών και της θάλασσας. Κάτω από τις τραγικές συνθήκες που βιώνει η χώρα αυτή, κι' εμείς σαν λαός της, δεν μπορούσε βεβαίως να γίνει διαφορετικά. Όπως και άλλοτε εξήγησα, δεν είναι δυνατόν ο δημοσιογράφος και εκδότης αυτού του ηλεκτρονικού περιοδικού να μένει απαθής με όσα συμβαίνουν γύρω του και να συνεχίζει να γράφει για θαλασσινά ταξίδια και φουσκωτά, λες και ζει σε άλλο τόπο και χρόνο. Δεν είναι δυνατόν να μένει απαθής και αδιάφορος, όταν τα κυριαρχικά δικαίωματα της χώρας του εκποιούνται, μ' αυτόν τον ξεδιάντροπο και ανήθικο τρόπο, από αυτούς οι οποίοι ορκίστηκαν να φυλάνε, υποτίθεται, τους νόμους και το Σύνταγμα.

Του Θύμιου Καλαμούκη.

Τον Βαγγέλη τον Βενιζέλο τον ξέρω από τα φοιτητικά μας χρόνια, στη Θεσσαλονίκη. Ανήκαμε στην ίδια φοιτητική παράταξη. Στην "Προοδευτική Παράταξη Νέων, Σαρλ Ντε Γκωλ". Μετά το πανεπιστήμιο, χαθήκαμε. Τον ξαναβρήκα μια μέρα, τυχαία, όταν είχε βγει από την φυλακή. Είχε συλληφθεί, στο τέταρτο έτος, γιατί είχε στήσει έναν παράνομο μηχανισμό, με μικρόφωνα και μικροκάμερες, προκειμένου να κλέβει, τα θέματα και να γράφει άριστα σε κάποιες εξετάσεις, του πανεπιστημίου. Επίσης, με ένα δεύτερο κύκλωμα, πουλούσε τα  θέματα.  Ήταν αρκετά δραστήριος.

Η Χάϊντι είναι ιδιοκτήτρια ενός μπαρ στο Βερολίνο. Προκειμένου να αυξήσει τις πωλήσεις της, αποφασίζει να επιτρέψει στους πιστούς της πελάτες - οι περισσότεροι των οποίων είναι άνεργοι αλκοολικοί - να πίνουν όσο θέλουν τώρα και να πληρώνουν αργότερα. Όποτε έχουν και όπως μπορούν. Η ίδια καταγράφει λεπτομερώς όλα τα ποτά που καταναλώνονται σε λογιστικά βιβλία και έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο, ουσιαστικά, χορηγεί δάνεια στους πελάτες της.

Ε, ρε πατριώτες! Τι άλλο θα μηχανευτείτε για να σώσετε την χώρα; Μεγάλοι εθνοσωτήρες! Άγαλμα θα σας στήσουμε! Θα απαξιούσα να σας απευθύνω τον λόγο αν η ασυγκράτητη επιθυμία μου να δηλώσω ότι το χρέος βαραίνει στη ζυγαριά περισσότερο από τον φόβο, δεν μου κατσικωνόταν και δεν μ’ άφηνε να ησυχάσω! Μπήκατε λοιπόν στο χωραφάκι μου και σας πρέπει μια δήλωση : Ναι! Είμαι δημόσιος υπάλληλος. Ναι! Απ’ αυτούς τους τεμπέληδες κ.λπ. που χρεοκόπησαν τη χώρα. Δεν σας χρωστώ τίποτα, γι’ αυτό και σας δηλώνω ευθαρσώς ότι δεν με αγγίζει τίποτα απ’ όσα λέτε ή κάνετε.