Rib and Sea

Κείμενο, φωτογραφίες, βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ας είναι καλά οι ναυτιλιακές εταιρείες, που διαφημίζονται στο "Rib and Sea" και στο "Camper Life", γιατί χωρίς τα εισιτήρια που μας χορηγούν δεν θα βλέπαμε ούτε θάλασσα ούτε ταξίδια! Και ενώ ο Τσίπρας κι' ο Βαρουφάκης έχουν ξεπατωθεί να ταξιδεύουν ασκόπως στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να επιτύχουν την υπογραφή του... τρίτου μνημονίου, εμείς επιβιβαστήκαμε στο RO/PA "FORZA" και σαλπάραμε για την Ανκώνα, στη δική μας (όχι απέλπιδα ευτυχώς) προσπάθεια να αφήσουμε πίσω μας τη μιζέρια των τηλεπαράθυρων, των βολευτών, των τηλεπαπαγάλων των μέσων της μαζικής μας εξαπάτησης, του Σώρρα και των δικών του παραπλανημένων, πλην θρασύτατων, χουλιγκάνων οπαδών. Τα εισιτήρια μας τα χορήγησε βεβαίως η "SUPERFAST FERRIES", και την ευχαριστούμε γι' αυτό, συνέπεσε όμως στις συγκεκριμένες ημερομηνίες να μας πάνε και να μας φέρουν τα πλοία της συνεργαζόμενης "ANEK LINES". Το "FORZA" στο πήγαινε, το "OLYMPIC CHAMPION" στο έλα.

Είκοσι περίπου ώρες κράτησε το ταξίδι μέχρι την Ανκώνα με μια θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι και ένα πλήρωμα που δεν ήξερε τι να κάνει για να μας εξυπηρετήσει. Είχε σαφώς βοηθήσει σ' αυτό η προεργασία της Άννας Νικολακάκη. Όσο πλησιάζαμε όμως στο ιταλικό λιμάνι τόσο βάραινε ο ουρανός και ανακάτευε ο Ποσειδώνας τα νερά. Αποτέλεσμα να μην καταφέρει να επιβιβαστεί στο πλοίο ο Ιταλός πιλότος, η παρουσία του οποίου θα ήταν, ούτως ή άλλως, διακοσμητική. Ας όψονται οι ασφαλιστικές δηλαδή. Το καράβι έδεσε τελικώς στο ντόκο με λίγο σπρώξιμο από το εκπληκτικό ρυμουλκό που βρισκόταν σε ετοιμότητα στο λιμάνι της Ανκώνας.

Όταν βγήκαμε στους δρόμους της ιταλικής πόλης η βροχή είχε αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της. Η επιλογή μας να αποφύγουμε την αουτοστράντα και τα διόδια πήγε περίπατο, καθώς μια διαδρομή μέσω Chioggia και Βενετίας, μ' εκείνη τη βροχή και την καταχνιά, αφ' ενός μεν δεν θα μας προσέφερε κάτι ουσιαστικό, αφ' ετέρου θα μας καθυστερούσε χωρίς λόγο και θα μας δημιουργούσε προβλήματα σε πιθανά πλημμυρικά φαινόμενα. Προορισμός, άλλωστε, και πρώτη στάση μας ήταν το Fussen της Βαυαρίας και στη συνέχεια το Schonau am Konigssee όπου έχουν μεταναστεύσει ο Γιώργος Μαστοράκης, η σύζυγός του Ζέτα και τα δύο ανήλικα παιδιά τους, η Αγγελική και ο Σπύρος.

Βγήκαμε λοιπόν στον καλύτερο αυτοκινητόδρομο της Ευρώπης, πήραμε το χαρτάκι στον σταθμό των διοδίων και πληρώσαμε 40 ευρώ μετά από 580 χιλιόμετρα στην έξοδο του Brenner. Για μια αντίστοιχη διαδρομή στην Ελλάδα θα πληρώναμε πάνω από 60 ευρώ (λόγω ύψους) και θα είχαμε σταματήσει τουλάχιστον δέκα φορές. Θλίψη στη σύγκριση, χώρια που οι δικές μας "αουτοστράντες" απέχουν παρασάγκας από τις ιταλικές σε ποιότητα οδοστρώματος, αριθμό λωρίδων κυκλοφορίας, σημείων στάθμευσης και εκπληκτικά πρατήρια καυσίμων, σωστά camper stop. Σε ένα τέτοιο αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε, ελάχιστα χιλιόμετρα πριν περάσουμε τα σύνορα της Αυστρίας. Στα ατού του συγκεκριμένου πρατηρίου, pillar με δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και πρόβλεψη για την εκκένωση της δεξαμενής γκρίζων!

Περνώντας τα σύνορα της Αυστρίας, στο ύψος του Brenner, μας υποδέχθηκαν τα χιόνια και ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα αυτοκινήτων, στο αντίθετο ρεύμα ευτυχώς. Ίσως ευθυνόταν η αργία του Αγίου Πνεύματος, σκεφτήκαμε, μιας και για τους καθολικούς η ημέρα αυτή εορτάζεται μία εβδομάδα νωρίτερα. Εμείς αρκεστήκαμε να απολαμβάνουμε την ομορφιά των χιονισμένων βουνοκορφών και του ατέλειωτου πράσινου που κατέληγε στις παρυφές του δρόμου. Αυτό που κάνει εντύπωση στην Αυστρία, μεταξύ των άλλων θαυμαστών, είναι το περιποιημένο γρασίδι που εκτείνεται σε ολόκληρη τη χώρα, ακόμη και σε σημεία που δεν υπάρχουν σπίτια και άνθρωποι!

Στο πρώτο πρατήριο καυσίμων δεν ξέχασα να αγοράσω τη βινιέτα των διοδίων, που φρόντισα να κολλήσω στο παρμπρίζ του αυτοκινούμενου. Κόστος 8,5 ευρώ για 10 ημέρες χωρίς περιορισμό διελεύσεων! Μιλώντας πάντοτε για τους αυτοκινητόδρομους, βεβαίως. Εξαίρεση αποτελεί η διέλευση του Brenner όπου η βινιέτα δεν ισχύει. Άλλα 9 ευρώ δηλαδή. Το λάθος που έκανα (νοιώθοντας ανασφάλεια όμως και όχι γιατί με γαργαλούσαν τα ευρώ στην τσέπη) ήταν ότι φουλάρισα το άδειο ρεζερβουάρ του camper σ' εκείνο το πρώτο πρατήριο των αυστριακών συνόρων πληρώνοντας το πετρέλαιο 1,45 ευρώ το λίτρο! Αργότερα διαπίστωσα ότι στην ενδοχώρα η τιμή δεν υπερέβαινε το 1,22 ευρώ το λίτρο. Τι είχε όμως συμβεί αξίζει να το μοιραστώ μαζί σας γιατί ίσως σας φανεί χρήσιμο στο μέλλον.

Είχα φουλάρει το ρεζερβουάρ στην Πάτρα θέλοντας να αποφύγω να πάρω πετρέλαιο στην Ιταλία, όπου η τιμή αγγίζει ή και ξεπερνάει το 1,60 ευρώ το λίτρο! Και τα κατάφερα, οδηγώντας "γλυκά" το Ducato, χωρίς να υπερβαίνω τις 2.300 στροφές του κινητήρα και τα 100 χιλιόμετρα την ώρα. Κάτι που κατάφερα και στο προηγούμενο ταξίδι μας στα ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας, έχοντας φροντίσει να πάρω μαζί μου ένα 70λιτρο δοχείο με πετρέλαιο από την Ελλάδα.

Φθάσαμε λοιπόν οριακά στα σύνορα της Αυστρίας και δεν ήθελα να ρισκάρω να μείνουμε καραβοφάναρο στο Brennero και πάει στράφι το ταξίδι, ψάχνοντας απεγνωσμένα το επόμενο βενζινάδικο. Τώρα που το ξέρω, την επόμενη φορά που θα ταξιδεύσω στην Ιταλία με προορισμό την Αυστρία θα έχω μαζί ένα εικοσάλιτρο δοχείο με ελληνικό πετρέλαιο, just in case, που λένε και οι άγγλοι. Και ας μη νομιστεί ότι το κάνω από τσιγκουνιά. Αν όμως υπολογιστεί ότι στα 70 λίτρα γλυτώνει κανείς 23 περίπου ευρώ από την διαφορά της τιμής, τότε θα αντιληφθεί για ποιο πράγμα μιλάω. Προτιμώ να ξοδεύσω τα χρήματα αυτά φορτώνοντας το camper στο τραίνο για να περάσω τις Άλπεις, όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια, αντί να κάνω πλουσιότερες τις πετρελαϊκές. Αφήστε που το κόστος γι' αυτή τη μεταφορά δεν υπερβαίνει τα 17 ευρώ!

Αναφερόμενος στα οικονομικά του ταξιδιού μελαγχολώ στη σκέψη πως αυτά δεν μας απασχολούσαν ιδιαιτέρως μερικά χρόνια πριν. Ποιος νοιαζόταν τότε για μια μικρή διαφορά στην τιμή του καυσίμου, που και δουλειές υπήρχαν και χρήματα κουτσά στραβά έβγαιναν; Άλλα χρόνια, άλλες συνθήκες, διαφορετικές αντιδράσεις. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μας φόρτωσαν με παράλογο τεκμήριο και μας χρεώνουν και με φόρο πολυτελούς διαβίωσης επειδή κοιμόμαστε και τρώμε στο αυτοκίνητο! Δεν υπήρχαν αυτά όταν πουλήσαμε το φουσκωτό σκάφος μας και καταφέραμε να αγοράσουμε το πρώτο camper κάνοντας το όνειρο δεκαετιών πραγματικότητα, όπως δεν υπάρχουν και σε κανένα άλλο κράτος της Ευρώπης. Με ποιο δικαίωμα λοιπόν μας χραρατσώνετε ρε σεις εκ των υστέρων; Και γιατί παρακαλώ πρέπει να πληρώσω εγώ φόρο πολυτελούς διαβίωσης, επειδή τρώω και κοιμάμαι στο αυτοκίνητο, και δεν πρέπει να πληρώνει ο ένοικος σουίτας σε ακριβό ξενοδοχείο; Ποιος να στα εξηγήσει αυτά και τι ψάχνεις να βρεις, θα μου πείτε.

Εντάξει, πάμε πιο κάτω λοιπόν, καθώς δεν είμαστε και οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι στον πλανήτη. Άλλοι ψάχνουν στα σκουπίδια, άλλοι τρέχουν στα νοσοκομεία και άλλοι πασχίζουν να καλύψουν τη συνδρομή των φαρμάκων τους με σύνταξη 400 ευρώ. Εγώ που παίρνω 756 ευρώ είμαι άρχοντας! Άσε που και οι καλύτεροι φίλοι έφυγαν πρόωρα για ένα ταξίδι χωρίς διόδια, καύσιμα και φόρο πολυτελούς διαβίωσης, αφήνοντας εμένα εδώ να καβουρδίζομαι. Και δεν μιλώ μόνο γι' αυτούς που ταξιδεύουν στις θάλασσες και στις αουτοστράντες του ουρανού. Μιλώ και για τους άλλους που μετανάστευσαν σε άλλες χώρες, της δύσμοιρης αυτής κατ' ευφημισμόν ευρωπαϊκής ένωσης, και βρήκαν την υγειά τους : http://www.ribandsea.com/face/1897-giorgos-mastorakis-enas-ellinas-metanastis-tis-krisis-sti-vavaria

Διασχίσαμε καθέτως το στενό τμήμα της δυτικής Αυστρίας και φθάσαμε στο Fussen της Βαυαρίας, το μεσημέρι της επομένης. Επιλέξαμε για την διανυκτέρευσή μας ένα ελεύθερο parking 300 μέτρα πριν από την είσοδο της παλιάς πόλης. Λίγο πιο πάνω υπήρχε άλλο parking, πιο "κυριλέ", αλλά με παρκόμετρο. Μπήκαμε σ' αυτό, στην αρχή, καθώς είχαμε προσπεράσει το πρώτο, αλλά βγήκαμε αμέσως γιατί, όπως προείπα, άλλες εποχές, άλλες συνθήκες, άλλες αντιδράσεις. Ξοδεύσαμε λίγο αργότερα τα 10 ευρώ που θα βάζαμε στη σχισμή του παρκόμετρου σε ένα τούρκικο κεμπαπτζίδικο και πολύ το χαρήκαμε. Αντάλλαξα και μερικές λέξεις φιλοφρόνησης με τον ιδιοκτήτη κι' αυτός εξεπλάγη ευχάριστα στο άκουσμα της γλώσσας του. Ας είναι καλά τα τούρκικα σήριαλ.

Είχε δίκιο πάντως ο Γαλανάκης που επέμενε να περάσουμε απ' το Fussen. Όμορφη βαυαρική πόλη, με ρομαντισμό, χαρακτήρα, παλιά καλοδιατηρημένα κτίρια, πεζόδρομους χωρίς... αυτοκίνητα και μηχανάκια, και δύο εκπληκτικά κάστρα που δεσπόζουν πάνω από την πόλη. Το Hohenschwangau και το εκπληκτικό Neuschwanstein, εκείνου του θεοπάλαβου του Λουδοβίκου του Β΄, που προβάλλει σαν μαγική εικόνα μέσα απ' τα σύννεφα στεφανωμένο με τα χιόνια των βαυαρικών Άλπεων. Μην προσπαθήσετε πάντως να διαβάσετε τα ονόματα των κάστρων γιατί δεν θα τα καταφέρετε. Γλώσσα κι' αυτή!

Οι Γερμανοί πάντως, αλλά και οι Αυστριακοί, εκμεταλλεύονται τα πάντα προκειμένου να βγάλουν απ' τη μύγα ξύγκι. Χαλάλι τους βέβαια γιατί διατηρούν τα όποια αξιοθέατα έχουν σε άριστη κατάσταση και, κυρίως, καθαρά. Στο Hohenschwangau δεν μπήκαμε. Απλώς περπατήσαμε την περίμετρό του. Θελήσαμε όμως να επισκεφτούμε το Neuschwanstein και έτσι στηθήκαμε στην ουρά για να αγοράσουμε τα εισιτήρια (αντί 12 ευρώ το άτομο, συμπεριλαμβανομένης της ξενάγησης στην αγγλική γλώσσα).

Έπρεπε όμως να επιλέξουμε τον τρόπο με τον οποίο θα ανεβαίναμε ως εκεί. Είχαμε δύο εναλλακτικές. Ή με τα πόδια ή με την ιππήλατη άμαξα. Επιτρέψαμε στον εαυτό μας την πολυτέλεια της άμαξας για την άνοδο (άλλα 6 ευρώ το άτομο) και στριμωχτήκαμε μαζί με άλλους δέκα περίπου ξένους - κινέζους στην πλειοψηφία τους - σε μια καρότσα σκεπασμένη με σκληρό διαφανές νάϋλον, για τους κλειστοφοβικούς, σε περίπτωση βροχής! Κάτι τέτοιο, ας πούμε, θα ήταν αδιανόητο στην Ελλάδα. Υπάρχουν διαφορές, δεν λέω. Αυτό όμως που δεν ξέρω είναι τι είναι καλύτερο. Το κιτς νάϋλον των αυστριακών ιππήλατων αμαξών ή το σκατοβολιό των γαϊδαράκων στο ανηφορικό μονοπάτι των Φυρών. Φαίνεται πάντως ότι στο Fussen τα άλογα δεν... χέζουν, γιατί πώς να εξηγήσει κανείς την ανυπαρξία ακαθαρσιών στους δρόμους;

Μην περιμένετε πάντως να δείτε πλάνα από το εσωτερικό αυτού του εκπληκτικού κάστρου γιατί ο χώρος εποπτεύεται από κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης και η φωτογράφιση και βιντεοσκόπηση απαγορεύονται δια ροπάλου. Πώς θα πουλούσαν άλλωστε τις δικές τους καρτ ποστάλ και τα βιντεάκια οι άνθρωποι; Σε κάποιο σημείο της ξενάγησης η γερμανίδα ξεναγός έδειξε με περισσή υπερηφάνεια την παλιά συσκευή του τηλεφώνου, που υπήρχε σε ένα από τα δεκάδες δωμάτια του κάστρου, διευκρινίζοντας πως αυτό ήταν το πρώτο τηλέφωνο που λειτούργησε στη Γερμανία στα τέλη του 19ου αιώνα. Μετά βίας κρατήθηκα για να μην της πω ότι το σύμπαν το μελέτησαν πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες αρκετές εκατοντάδες χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού. Άει σιχτίρι πια με τον "πολιτισμό" τους! Μας ζάλισαν!

Το φημισμένο κάστρο του εκκεντρικού Βαυαρού βασιλιά αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους δημιουργούς του Walt Disneys Fantasyland Castle. Και είναι πράγματι αξιοθαύμαστο τι δημιούργησε μέσα σε 17 χρόνια το χρήμα που διέθεσε ο Λουδοβίκος και το μυαλό του διάσημου σκηνογράφου Christian Yuang. Το κάστρο Neuschwanstein συνδυάζει στοιχεία από τη βυζαντινή και τη γοτθική αρχιτεκτονική. Δυστυχώς ο Λουδοβίκος δεν ευτύχησε να απολαύσει το μεγαλοπρεπές δημιούργημά του γιατί πέθανε λίγο πριν από την ολοκλήρωσή του. Είχε διαγνωσθεί ψυχικά ασθενής, αλλά το αποτέλεσμα της εξέτασης παραμένει αμφίβολο, όπως άλλωστε και τα αίτια του θανάτου του.

Ο Λουδοβίκος Όθων Φρειδερίκος Γουλιέλμος της Βαυαρίας, όπως ήταν το πλήρες όνομά του, ήταν λάτρης του Ρίχαρντ Βάγκνερ και ήταν γνωστός και ως Βασιλιάς των Παραμυθιών, λόγω της ρομαντικής του άποψης για τον Μεσαίωνα. Ο διάκοσμος και η σχεδίαση πολλών από τις αίθουσες του Neuschwanstein, άλλωστε, είναι αφιερωμένες στον μεγάλο Βαυαρό μουσικοσυνθέτη. Παππούς του Λουδοβίκου του Β΄, από τη μεριά του πατέρα του, ήταν ο βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος Α΄, πατέρας του Όθωνα της Ελλάδας.

Την τρίτη βραδιά την περάσαμε στο parking του ναυτικού ομίλου Prien στη λίμνη Chiemsee. Απορεί, και δικαίως, ο Έλληνας επισκέπτης με τις υποδομές και την οργάνωση που βλέπει εδώ. Υποδομές και οργάνωση που δεν διαθέτουν ακόμη και γνωστοί ναυταθλητικοί σύλλογοι της Ελλάδας! Και είμαστε, υποτίθεται, θαλασσινός λαός, τρομάρα μας. Οι Βαυαροί και οι Αυστριακοί δεν διαθέτουν το δικό μας απέραντο γαλάζιο, αλλά λίμνες, τις οποίες εμεταλλεύονται στο έπακρο. Παιδιά που εκπαιδεύονται στην ιστιοπλοία, ερασιτέχνες αλιείς, κωπηλάτες, ταχύπλοα, θαλάσσιο σκι. Άφωνοι μείναμε!

Αποφασίσαμε να κάνουμε τον περίπλου της λίμνης, πριν μπούμε στον δρόμο προς Salzburg που θα μας οδηγούσε στο Schonau am Konigssee, και δεν το μετανοιώσαμε. Το ένα χωριό πιο γραφικό απ' το άλλο. Με ποδηλατόδρομους παντού (το ποδήλατο εδώ κυριαρχεί), οργιώδη βλάστηση, καραβάκια που συνδέουν τα χωριά της λίμνης μεταξύ τους και όμορφες καφετέριες δίπλα στη λίμνη.

Φθάσαμε απόγευμα στο Schonau am Konigssee. Εκεί όπου έφθασε και εγκαταστάθηκε η τετραμελής οικογένεια του Γώργου Μαστοράκη πριν από τέσσερα χρόνια. Πρόκειται για την πιο γραφική ίσως περιοχή της Βαυαρίας και ολόκληρης της Γερμανίας. Μια περιοχή πνιγμένη στο πράσινο και στα νερά, με τη λίμνη Konigssee να κλέβει την παράσταση και το ενδιαφέρον των εκατομμυρίων τουριστών που την κατακλύζουν. Και ας μη νομίσει κανείς ότι αυτό το τουριστικό ρεύμα παύει τον χειμώνα. Κάθε άλλο! Όπως μου είπε ο Γιώργος Μαστοράκης τα χιονοδρομικά κέντρα που υπάρχουν στην περιοχή έλκουν πλήθος χειμερινών επισκεπτών, ενώ το Ολυμπιακών διαστάσεων και προδιαγραφών παγοδρόμιο, που υπάρχει στη λίμνη, φιλοξενεί πολλές τοπικές και διεθνείς αθλητικές συναντήσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι η νεαρή Αγγελική, 12 ετών σήμερα, διαπρέπει στο έλκηθρο πάγου έχοντας αναδειχθεί τρίτη πρωταθλήτρια Βαυαρίας στις ηλικίες από 9 έως 14 ετών! Ολόκληρη η ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Γιώργου Μαστοράκη εδώ : http://www.ribandsea.com/face/1897-giorgos-mastorakis-enas-ellinas-metanastis-tis-krisis-sti-vavaria

Επιτρέψαμε στον εαυτό μας την πολυτέλεια ενός μεσημβρινού γεύματος σε εστιατόριο της περιοχής καθώς ήθελα διακαώς να απολαύσω και πάλι το εκπληκτικό χοιρινό κότσι που μαγειρεύουν στη Βαυαρία, συνοδευόμενο από το δικό τους ξινολάχανο και ένα μεγάλο ποτήρι μπύρας weiss. Επειδή μάλιστα δεν γνώριζα πώς να τα παραγγείλω όλα αυτά, ιδίως το κότσι, ζήτησα τη συνδρομή του Μαστοράκη. Schweinhax'n λοιπόν για το κότσι (σβάϊνχαξν) και Sauerkraut (Ζάουερκράουτ) για το ξινολάχανο. Δεν ξέρω πόσα θα πληρώναμε στην Ελλάδα για δύο τέτοια πιάτα, μία μεγάλη μπύρα weiss και ένα αναψυκτικό, αλλά στο τουριστικό εκείνο εστιατόριο πάνω στη λίμνη πληρώσαμε 33 ευρώ. Νομίζω πως συγκρινόμενο με τον μέσο μισθό της  Βαυαρίας το κόστος ήταν μάλλον χαμηλό, ακόμη και για τα δικά μας μέτρα. Δεν μπορέσαμε όμως να πούμε το ίδιο μερικές ημέρες αργότερα στη Βενετία, όπου για δύο σάντουϊτς της συμφοράς και ένα μικρό μπουκάλι νερό πληρώσαμε 15 ευρώ!

Αφού ανανεώσαμε τα εφόδιά μας σε Lidl του Berchtesgaden και διαπιστώσαμε τις μεγάλες διαφορές των τιμών σε σχέση με τα ομώνυμα super markets που υπάρχουν στην Ελλάδα (το έχουμε ξαναδεί το έργο και σε άλλες πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας), αποχαιρετήσαμε τον Μαστοράκη και μετά από ένα τετραήμερο στη Βαυαρία μπήκαμε και πάλι στην Αυστρία. Επιλέξαμε το οργανωμένο camping Aigen, τέσσερα περίπου χιλιόμετρα πριν από την πόλη του Salzburg, το οποίο τρομάξαμε να εντοπίσουμε εκεί που ήταν κρυμμένο! 25,50 ευρώ ο λογαριασμός για παραμονή μίας ημέρας, συμπεριλαμβανομένης της παροχής ηλεκτρικού ρεύματος και σύνδεσης στο internet. Για τις περιπλανήσεις μας στη μαγική πόλη του Salzburg επιστρατεύτηκε το παπί που, για κάθε ενδεχόμενο, μεταφέρουμε πάντα στη σχάρα του camper.

Για την πόλη του Μότσαρτ τι να πει κανείς; Το παλιό τμήμα της είναι διεθνώς γνωστό για την μπαρόκ αρχιτεκτονική του και είναι το πιο καλοδιατηρημένο κέντρο πόλης από αυτά που υπάρχουν βορείως των Άλπεων, ανακηρύχθηκε δε σαν μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 1997. Στην πόλη λειτουργούν τρία πανεπιστήμια με αντίστοιχα μεγάλο αριθμό φοιτητών που κάνουν έντονα αισθητή την παρουσία τους, όπως έντονη είναι και η παρουσία του εκλεκτού μουσικοσυνθέτη της πόλης Wolfgang Amadeus Mozart με το άγαλμά του, τις διάφορες εκδηλώσεις και τα φεστιβάλ που πραγματοποιούνται στη μνήμη του, ακόμη και η απεικόνιση του προσώπου του σε σοκολατάκια και γλυκίσματα!  

Στην ευρύτερη περιοχή του Salzburg έχουν βρεθεί δείγματα ανθρώπινης δραστηριότητας που ανάγονται στη νεολιθική εποχή. Η πόλη οφείλει το όνομά της στις φορτηγίδες που μετέφεραν αλάτι μέσω του ποταμού Salzach. Το μεγαλοπρεπές κάστρο, που δεσπόζει της πόλης και θεωρείται το σήμα κατατεθέν του Salzburg και κτίστηκε το 1077 από τον αρχιεπίσκοπο Gebhard ο οποίος το έκανε κατοικία του. Κατά την διάρκεια των αιώνων που ακολούθησαν το κάστρο επεκτάθηκε, όπως θα δείτε και στο βίντεο που ακολουθεί.

Δεν παραλείψαμε βεβαίως να ανέβουμε στο κάστρο με το τελεφερίκ, που μας φάνηκε καινούργιο σε σχέση με την τελευταία φορά που επισκεφτήκαμε την πόλη. Το κάστρο Hohensalzburg αποτελεί το βασικότερο αξιοθέατο της πόλης, αφού πρόκειται για το μεγαλύτερο και καλύτερα συντηρημένο κάστρο της Κεντρικής Ευρώπης του 11ου αιώνα. Εδώ δεν υπάρχει απαγόρευση φωτογράφισης και έτσι του έδωσα και κατάλαβε! Η θέα της πόλης και του ποταμού που την διασχίζει είναι εκπληκτική από την κορυφή του κάστρου, τα δε φωτογραφικά στιγμιότυπα με τα κίτρινα αγριολούλουδα σε πρώτο πλάνο ανεπανάληπτα! Πάντοτε ήθελα να διαχίσω αυτή την πόλη με φουσκωτό σκάφος. Ποιος ξέρει...

Μια απλή βόλτα στον παλιό τομέα της πόλης είναι πάντως όλα τα λεφτά. Πλανόδιοι μουσικοί, ιππήλατες άμαξες, πρωτότυπα ταξί-ποδήλατα, υπέροχα κτίρια μπαρόκ, συντριβάνια, καλόγουστα καταστήματα και κόσμος, πολύς κόσμος από όλες τις φυλές του Ισραήλ. Το Salzburg βγάζει έναν αέρα κοσμοπολίτικο μαζί και ρομαντικό. Η μουσική επιρροή του μεγάλου συνθέτη της πόλης είναι έντονα αισθητή σε κάθε γωνιά θαρρείς της μαγικής αυτής πόλης. Και μόνο όταν άκουσα την κοπέλλα να παίζει γνωστές ελληνικές μουσικές κατάλαβα πως δύο Έλληνες περπατούσαν εκεί κοντά... 

Αφήσαμε το Salzburg μαγεμένοι και πήραμε τον δρόμο με κατεύθυνση βορειοανατολική. Προορισμός μας το σπίτι του φίλου μας γιατρού Rudolf Hubbmann στο Schalchen του Mattighofen. Μείναμε στην είσοδο του τεράστιου κτήματός του εκείνο το βράδυ, αφού πρώτα αναπολήσαμε στην ελληνική ταβέρνα που έχει φτιάξει στο ισόγειο του μεγάλου κάστρου του, τα δικά του ταξίδια στα ελληνικά νησιά και κυρίως τη Γαύδο, την οποίαν επισκέπτεται ανελλιπώς κάθε Σεπτέμβρη τα τελευταία 13 χρόνια. Ήταν μια απίστευτα ήσυχη νύκτα με μοναδικούς τροβαδούρους τα πτηνά του παρακείμενου δάσους, ένα τμήμα του οποίου ανήκει στον αυστριακό φιλέλληνα φίλο μας. Αδιανόητη βεβαίως η κτήση δάσους στην Ελλάδα από ιδιώτη...

Την άλλη μέρα πήραμε μαζί του πρωϊνό στη μπυραρία του Uttendorf, ένα χωριό μερικά χιλιόμετρα βορειότερα. Το γνωστό αυστριακό μενού με αυγά, μικροσκοπικές ντομάτες, μπέϊκον, ποικιλλία αλλαντικών, τυριών κι' εκείνα τα γευστικά ψωμάκια σε διάφορα χρώματα και αρώματα. Κάποιοι δίπλα μας είχαν ήδη αρχίσει τις μπύρες! Και πώς να αντισταθεί κανείς στη σταρένια θολή μπύρα του Uttendorf! Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να προμηθευτώ φεύγοντας μερικές εξάδες από την εκληκτική αυτή μπύρα, ενώ δέχθηκα ευχαρίστως το δώρο της οικοδέσποινας που μου χάρισε τέσσερα μεγάλα ποτήρια της εταιρείας. Γνωριζόμαστε άλλωστε από παλιά, αφού δεν ήταν η πρώτη φορά που περνούσα από το οικογενειακό ζυθοποιείο τους.

Φεύγοντας απ' το Uttendorf άρχισε και η αντίστροφη πορεία για την επιστροφή μας στην Ανκώνα. Είχαμε σκοπό να περάσουμε πρώτα από το Hallstatt, το διάσημο camping του Sexten, τη Βενετία και τον Άγιο Μαρίνο. Γνωστά τα δύο τελευταία και το Hallstatt, άγνωστο το camping του Sexten στο οποίο επέμενε πεισματικά να μείνουμε μία έστω ημέρα ο Γαλανάκης. Προηγείτο πάντως το γραφικό χωριό του Hallstatt. Την τελευταία φορά που είχαμε περάσει από κει ήταν Χριστούγεννα και το χωριό ήταν σκεπασμένο από ένα πυκνό πέπλο χιονιού. Διασχίσαμε με το camper το τουριστικό θέρετρο της ομώνυμη λίμνης του Hallstatt σε αναζήτηση κάποιας θέσης στάθμευσης. Οι προσπάθειές μας απέτυχαν και έτσι επιστρέψαμε μερικά χιλιόμετρα πριν, λίγο μετά την διασταύρωση προς Gonau, σε ένα ιδανικό ελεύθερο parking που θύμιζε περισσότερο camper stop, με δημόσιες τουαλέτες, καντίνα και τραπεζάκια δίπλα στη λίμνη.

Ασυνήθιστοι στη θέα πάγκων χωρίς... γκράφιτι και ύβρεις, στρώσαμε το τραπέζι μας στο ύπαιθρο και απολαύσαμε τη γαριδομακαρονάδα που μαγείρεψε για την εξαιρετική εκείνη περίσταση η καπετάνισσα, ανοίγοντας και μια παγωμένη Uttendorf, έτσι για να γιορτάσουμε την πανσέληνο εκείνης της βραδιάς. Το παπί έκανε στη συνέχεια και πάλι τη δουλειά του μεταφέροντάς μας στο όμορφο χωριό όπου περιπλανηθήκαμε αρκετά μέχρις ότου ο Μορφέας μας κάλεσει να επιστρέψουμε στο αυτοκινούμενο. Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι δεν θα κλείναμε μάτι από την κίνηση των τροχοφόρων, τα πάντα υσύχασαν λίγο μετά τις 9 το βράδυ για να δικαιωθεί ο Μαστοράκης που έλεγε πως οι ξένοι πάνε για ύπνο στις 8! 

Αν δεν μας κυνηγούσε ο χρόνος και δεν έπρεπε να επιστρέψουμε στην Ανκώνα εγκαίρως, θα μέναμε ευχαρίστως σ' εκείνο το parking τουλάχιστον άλλη μία ημέρα, δεδομένου ότι η γαλήνη του τοπίου ήταν αξέχαστη. Ακολουθήσαμε τον δρόμο προς Gonau και Bischofshofen σε ένα απίστευτο υπαίθριο σλάλομ με θέα καταπράσινα λιβάδια, αγελάδες που ξάπλωναν νωχελικά στο γρασίδι, σαλέ, αγροτόσπιτα και στάνες. Θεόρατα δένδρα μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι και χιονισμένες βουνοκορφές στο βάθος του ορίζοντα.

Δεν καταλάβαμε πότε φθάσαμε στο φημισμένο χειμερινό θέρετρο του Badgastein. Έβλεπα στον χάρτη την ένδειξη "auto verladung Taurnschleuse" (αν μπορείτε διαβάστε το!) και την σήμανση ενός τούνελ και υπέθεσα ότι πρόκειται για το πέρασμα των Ιταλικών Άλπεων με τα οχήματα να φορτώνονται σε τραίνο. Καθώς δεν είχαμε ξαναπεράσει από αυτό το σημείο, συνεχίσαμε, ελπίζοντας πως δεν θα αντιμετωπίζαμε πρόβλημα με το μέγεθος του camper και δεν θα αναγκαζόμασταν να γυρίσουμε πίσω επιλέγοντας το δύσκολο οδικό πέρασμα του Grobglockner strabe σε ύψος 2575 μέτρων.

Ευτυχώς δικαιώθηκα για την επιλογή μου! Το camper χώρεσε εν είδει... υπόθετου στο ανοικτό βαγόνι, αντί 17 ευρώ, συμπεριλαμβανομένων των εισιτηρίων για τους δύο επιβάτες του. Απολύτως οικονομικός τρόπος διέλευσης των Άλπεων, θα έλεγα, που απαλλάσσει τον οδηγό από απρόβλεπτες περιπέτειες σε περίπτωση δυσμενών καιρικών συνθηκών. Το τραίνο συνδέει την κοιλάδα του Moll με την κοιλάδα του Gastein μέσω του τούνελ Tauern, αναχωρεί κάθε 60 λεπτά, ενώ το ταξίδι διαρκεί 11 μόλις λεπτά. Το μέγιστο μήκος του οχήματος δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 12,5 μέτρα, το ύψος τα 3,60 μέτρα και το βάρος τους 25 τόνους. Ήταν όντως μια πρωτόγνωρη εμπειρία.

Καθώς κατηφορίζαμε προς Ιταλία... ανηφορίζοντας μέχρι τα πόδια των Δολομιτών, είχαμε την απορία πώς να μοιάζει το camping του Sexten για το οποίο ο Γαλανάκης μιλούσε πάντοτε με τόσο κολακευτικά λόγια. Και ενώ πιστεύαμε πως δεν θα το εντοπίζαμε εύκολα, αφού το gps, που όλες εκείνες τις ημέρες μελετούσε ευλαβικά η καπετάνισσα, τίναξε τα πέταλα (προς μεγάλη μου ευχαρίστηση!), το camping του Sexten εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μας χάρις στην εκπληκτική ιταλική σήμανση που δεν σου επιτρέπει να χαθείς, ακόμη και αν το επιζητείς!

Ο Γαλανάκης είχε δίκιο, τελικώς. Το camping του Sexten (ή Sesto, ιταλιστί) θεωρείται, και δικαίως, ως το κορυφαίο οργανωμένο camping της Ευρώπης. Λίγο ακριβό, ίσως, αλλά έτσι είναι. Ό,τι πληρώνεις παίρνεις, και αντιστρόφως, αν θέλετε. Εστιατόριο κυριλέ, ταβέρνα, εξωτερική πισίνα, εσωτερική θερμαινόμενη πισίνα, σάουνα, χώροι μασάζ, ενοικιαζόμενα σαλέ, εξαιρετικό περιβάλλον με τους χώρους του camping να συνορεύουν με το δάσος και το ποτάμι από τη μία πλευρά, με το δάσος και τις αιχμηρές, χιονισμένες και νεφοσκεπείς κορυφές των Δολομιτών από την άλλη.

Χώροι για τα παιδιά, πλυντήριο... σκύλλων, χώρος εκκένωσης γκρίζων υδάτων, κατάστημα πώλησης ειδών camping και ποδηλασίας και βέβαια παροχή νερού, ηλεκτρικού ρεύματος και σύνδεση wifi, που δεν είναι όμως δωρεάν, κι ελπίζω να μην παρέλειψα κάτι. Ε και; Μήπως δεν πλήρωσα; Για την 24ωρη παραμονή ενός αυτοκινούμενου και δύο ατόμων, παροχή νερού, ηλεκτρικού ρεύματος, σύνδεση στο διαδίκτυο και τρίωρη παραμονή στην κλειστή θερμαινόμενη πισίνα με χρήση τουαλέτας και ντουζιέρας πληρώσαμε 52 ευρώ. Είναι πολύ; Εσείς τι λέτε; Εμείς πάντως δεν θα το ξανακάνουμε. Για μία φορά και για να μην πάει κανείς στραβός στον Άδη, αξίζει η εμπειρία. Όμως τα ευρώ δεν περισσεύουν πια. Δεν αποκτήσαμε άλλωστε χωρίς λόγο αυτονομία σε ηλεκτρική ενέργεια με την τοποθέτηση των φωτοβολταϊκών του φίλου μας Αντώνη Πονηράκη στην οροφή του Hymer. Συνεπώς, έχουμε πιστεύω πολύ δίκιο που επιλέγουμε να διανυκτερεύουμε σε ελεύθερους, πλην ασφαλείς, χώρους και parking. Να αξίζει τουλάχιστον τα λεφτά του ο φόρος πολυτελούς διαβίωσης με τον οποίο οι ανεγκέφαλοι υπουργοί Οικονομικών μας χαρατσώνουν!

Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε τις κοπέλλες στη reception του camping, τις ρώτησα αν υπάρχει πρόβλημα στον δρόμο προς τις Ιταλικές Άλπεις και τη Βενετία. Με διαβεβαίωσαν πως ο δρόμος ήταν ανοικτός κι' έτσι αρχίσαμε να ανηφορίζουμε στο βουνό για να ακολουθήσει αναπόφευκτα κάποια στιγμή ο κατήφορος. Μπήκαμε στην αουτοστράντα για να φθάσουμε μια ώρα νωρίτερα στη Βενετία, καταβάλλοντας 8 ευρώ στην έξοδο. Αστείο ποσό αν αναλογιστεί κανείς πόσα θα πλήρωνε ο ιδιοκτήτης ενός αυτοκινούμενου για μια τέτοια απόσταση σε ελληνικό "αυτοκινητόδρομο", όπως ας πούμε η καρμανιόλα που συνδέει την Κόρινθο με την Πάτρα.

Για την Βενετία ό,τι και αν γράψει κανείς θα είναι λίγο! Ονειρική, μοναδική, βρώμικη, πανάκριβη, ρομαντική, ερωτική, αγαπημένος τόπος των ερωτευμένων. Πόδια να έχει κανείς να την περπατά και όρεξη να φωτογραφίζει. Υπήρχαν σημεία που με δυσκολία μπορούσαμε να περπατήσουμε, με χιλιάδες ανθρώπων να κινούνται ανάμεσά μας, μπροστά και πίσω μας! Μια πόλη που ζει έντονα το παρόν και προβληματίζεται για το μέλλον. Είναι αρκετοί αυτοί που πιστεύουν ότι η όμορφη αυτή πόλη του ιταλικού βορρά μια μέρα θα βουλιάξει, αν και οι νέες προστατευτικές «υδάτινες» πύλες της Βενετίας (το λεγόμενο σύστημα MOSE) θα μπορούσαν να συμβάλλουν σημαντικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος, καταλήγουν οι ειδικοί.

Παρκάραμε το camper στον ειδικά προβλεπόμενο χώρο απέναντι από το λιμάνι της Βενετίας, με παροχή μάλιστα ηλεκτρικού ρεύματος και κόστος 21 ευρώ για τις πρώτες οκτώ ώρες με επιπλέον καταβολή 13 ευρώ για τις επόμενες οκτώ. Ασύμφορο μάλλον parking αλλά με δεδομένη τη μεγάλη τουριστική κίνηση αυτής της πόλης και το μέγεθος του αυτοκινούμενου δεν είχαμε άλλη επιλογή. Εκτός εάν επιλέγαμε ένα από τα οργανωμένα camping που βρίσκονται λίγο έξω από την πόλη και κινούμασταν στη συνέχεια με το παπί. Επιβιβαστήκαμε λοιπόν στο καραβάκι και αντί του ποσού των 28 ευρώ για δύο άτομα (μετ' επιστροφής) αποβιβαστήκαμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου. Συνήθης τουριστική τακτική όταν ο διαθέσιμος χρόνος δεν επαρκεί για πιο σύνθετες μετακινήσεις.

Μείναμε τόσο στη Βενετία όσο να γεμίσουμε τα τσιπάκια της μνήμης μας με όμορφες στιγμές, με εικόνες γονδολιέρηδων και επιβάτες μουσικούς και τραγουδιστές, βενετσιάνικες αποκριάτικες μάσκες εκπληκτικής τεχνικής, περίτεχνα αντικείμενα Murano, ανθισμένα μπαλκόνια, σκάφη που κινούνται όπως οι μέλισσες στα στενά κανάλια, κίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων με φορτηγίδες, ταχύπλοα, γόνδολες και πλοιάρια. Μια πόλη που φαίνεται πως δεν κοιμάται ποτέ. Και όλα αυτά κινούνται θαρρείς και είναι τηλεκατευθυνόμενα, χωρίς τσακωμούς, φωνές και άσκοπες διαμαρτυρίες.

Φεύγοντας αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς την Ανκώνα, μέσω του παλιού παραλιακού δρόμου, περνώντας μέσα από όμορφες πόλεις όπως το Fano και το αλιευτικό στέκι στο Porto Garibaldi, με τα παράξενα αθερινόδιχτα. Στην Chioggia, όπως μπήκαμε έτσι βγήκαμε γιατί κανένα parking δεν μας χωρούσε και η κίνηση ήταν απίστευτη! Κρίμα το πετρέλαιο που κάψαμε για να μπούμε και να βγούμε σ' αυτή την, όμορφη κατά τα άλλα, τουριστική πόλη της Αδριατικής με την αχανή αμμουδερή παραλία και τις εκατομμύρια ομπρέλλες και ξαπλώστρες. Παρακάμψαμε στη διασταύρωση του Αγίου Μαρίνου και περάσαμε την προτελευταία νύχτα μας στο υπ' αριθμόν 10 parking του όμορφου κρατιδίου, αντί 8 ευρώ συν 2 ευρώ για την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, του οποίου πάντως δεν κάναμε χρήση. Το παπί έκανε βεβαίως και πάλι το θαύμα του, αφού μας μετέφερε γρήγορα, εύκολα και οικονομικά στο κέντρο της καστροπολιτείας. Γνώριμος τόπος από παλαιότερες επισκέψεις μας ο Άγιος Μαρίνος, μας έκανε να ονειρευτούμε καθώς περιπλανηθήκαμε στα γραφικά και πολύβουα καλντερίμια του.

Με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση σε ένα ελεύθερο parking 25 χιλιόμετρα πριν από την Ancona ολοκληρώθηκε αυτό το δεκαπενθήμερο ταξίδι μας. Στο "Olympic Champion" ο πλοίαρχος κ. Γιώργος Φιωτοδημητράκης δεν ήξερε τι να κάνει για να μας ευχαριστήσει. Από την πολυτελή καμπίνα που μας παραχώρησε και το υπέροχο γεύμα που μοιράστηκε μαζί μας στην καμπίνα του, μέχρι το πλούσιο πρωϊνό που μας έφεραν λίγη ώρα πριν αποβιβαστούμε στην Ηγουμενίτσα. Τον ευχαριστούμε ιδιαιτέρως.

Ευχαριστούμε επίσης την "SUPERFAST FERRIES" για την διάθεση των εισιτηρίων, τα πληρώματα των πλοίων της συνεργαζόμενης "ΑΝΕΚ LINES, την κυρία Άννα Νικολακάκη, καθώς επίσης τον Γιώργο Μαστοράκη και την σύζυγό του Ζέτα για τη ζεστή φιλοξενία τους κατά την διάρκεια της παραμονής μας στο Schonau am Konigssee.

Στατιστικά στοιχεία κατανάλωσης καυσίμου.

Συνολική απόσταση που διανύθηκε : 3011 χλμ.

Συνολική κατανάλωση καυσίμου : 307,18 λίτρα (πετρέλαιο).

Κατανάλωση κινητήρα : 10,2 λίτρα ανά 100 χλμ.

Μικρότερη μέση κατανάλωση κινητήρα : 9.91 λίτρα ανά 100 χλμ. (στην Αυστρία)