Rib and Sea
Εδώ εθνικός μειοδότης, εκεί εθνικός μειοδότης, ποιος είναι ο εθνικός μειοδότης;
Γράφει, σκεπτόμενος, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Δεν έχουν περάσει πολλές ημέρες από τότε που κάποια ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ερωτώμενοι από τους δημοσιογράφους πώς αντιμετωπίζουν με τόση ψυχραιμία τις αφόρητες πιέσεις που ασκούν όλους αυτούς τους μήνες οι τοκογλύφοι πιστωτές στην ελληνική ομάδα διαπραγμάτευσης με επικεφαλής τον Γιάνη Βαρουφάκη, εκείνοι απαντούσαν πως "υπάρχει σχέδιο Β". Δεν απεκάλυπταν βεβαίως ποιο ήταν αυτό το σχέδιο Β και έτσι, όλοι εμείς, είχαμε το δικαίωμα να σκεφτούμε πως οι Συριζαίοι διαπραγματευτές ή μας κοροϊδεύουν ή δεν έχουν συναίσθηση της σοβαρότητας της κατάστασης και των ευθυνών τους.
Χθες όμως, ο Βαρουφάκης μίλησε. Και τι είπε; "Είχαμε σχέδιο Β! Έξοδο από την ευρωζώνη και δημιουργία παράλληλου νομίσματος". Και όλοι εμείς πέσαμε να τον φάμε, να ζητήσουμε την κεφαλή του επί πίνακι. Ο Λοβέρδος μάλιστα ζήτησε να παραπεμφθεί ο Βαρουφάκης στην εξεταστική επιτροπή για το χρέος! Ποιος; Αυτός, το κόμμα του οποίου ευθύνεται κυρίως για την δημιουργία του! Και δικαίως ο πρώην υπουργός των Οικονομικών σήκωσε το γάντι απαντώντας στον Λοβέρδο πως είναι πρόθυμος να παρουσιαστεί στην εξεταστική επιτροπή και πως έχει πολλά να πει. Αυτός όμως (εννοώντας τον Λοβέρδο και το κόμμα του) τι θα έχουν να πουν για το ίδιο θέμα;
Ο Δον Κιχώτης και οι «πάση θυσία στο ευρώ»...
Πηγή : http://www.topontiki.gr/article/136413/o-don-kihotis-kai-oi-pasi-thysia-sto-eyro
Στις Διεθνείς (και τις καθημερινές ανθρώπινες) σχέσεις ελάχιστη σημασία έχει το «δίκιο» αν δεν μπορεί να κατοχυρωθεί. Στην προκειμένη ελληνική περίπτωση το δίκιο της χώρας είναι ολοφάνερο, το ομολογεί ακόμη και ο Σόιμπλε: «το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο». Ωστόσο, ο Γερμανός υπουργός, μετά την αυτονόητη παραδοχή περί της μη βιωσιμότητας του χρέους, επαναφέρει τα πράγματα στην σκληρή και ωμή πραγματικότητα επισημαίνοντας, ότι «κούρεμα του χρέους δεν επιτρέπεται εντός της ευρωζώνης».
Με πιο απλά λόγια ο Σόιμπλε περιγράφει κυνικά τον πραγματικό σκληρό κόσμο: εντός της ευρωζώνης το μόνο πράγμα που επιτρέπεται για την Ελλάδα είναι να παραμείνει για πάντα αποικία χρέους.
Αυτήν την πραγματικότητα επιχείρησε να αμφισβητήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αγνοώντας ότι η αλήθεια και το δίκιο ελάχιστη σημασία έχουν σε μια τέτοια μάχη.
Προβλέψεις.
Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη και του Νίκου Καλογερόπουλου.
Τα μέτρα είναι εγκληματικά, αλλά ανεφάρμοστα. Σε πολύ λίγο χρόνο θα έχουν καταστρέψει, φοβούμαι τελεσίδικα, ότι έχει ακόμη παραμείνει όρθιο στη χώρα αυτή. Και χωρίς να ζηλεύω το ρόλο Κασσάνδρας, πιστεύω ότι το ποσοστό των Ελλήνων που θα εκλιπαρούν την επιστροφή στη δραχμή θα είναι συντριπτικά υψηλό. Κάτι, που προτείνω, σταθερά, από το 2010, όχι βεβαίως ως επιλογή, αλλά ως αναγκαιότητα. Θα υπάρξει και κόμμα δραχμής, που πιθανότατα θα επικρατήσει ταχύτατα στο ελληνικό πολιτικό προσκήνιο. Σε 3 χρόνια από σήμερα, αν η ευρωζώνη δεν έχει διαλυθεί, η Ελλάδα θα έχει επιστρέψει στη δραχμή. Θα είναι, όμως, πολύ αργά πια γιατί η πολύπλευρη καταστροφή θα έχει καταστεί μη αντιστρέψιμη.
ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ;
Σκοτώνοντας το ευρωπαϊκό σχέδιο.
Του Paul Krugman.
Πηγή : http://krugman.blogs.nytimes.com/2015/07/12/killing-the-european-project/?_r=1
«Ας υποθέσουμε ότι θεωρείτε τον Τσίπρα έναν ανίκανο νεαρό. Ας υποθέσουμε ότι θέλετε πολύ να δείτε τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός εξουσίας. Ας υποθέσουμε ακόμα ότι βλέπετε με καλό μάτι την έξοδο αυτών των ενοχλητικών Ελλήνων από το ευρώ.
Ακόμα και αν όλα αυτά είναι αλήθεια, αυτή η λίστα που παρουσιάστηκε απόψε στο Eurogroup είναι αληθινή τρέλα. Πηγαίνει πέρα από την σκληρή, καθαρή εκδικητικότητα. Είναι η πλήρης καταστροφή της εθνικής κυριαρχίας. Και χωρίς ελπίδα ανακούφισης. Είναι προφανώς μία πρόταση που η Ελλάδα δεν μπορεί να δεχτεί. Αλλά ακόμα και έτσι, είναι μια γκροτέσκα προδοσία όλων όσων το ευρωπαϊκό σχέδιο υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει.
Υπάρχει όμως κάτι να τραβήξει την Ευρώπη από το χείλος του γκρεμού; Η αλήθεια είναι ότι ο Μάριο Ντράγκι προσπαθεί να επαναφέρει κάποια λογική, και ο Ολάντ επιτέλους δείχνει μια διάθεση πίεσης στη γερμανική ηθική της οικονομίας που τόσο παταγωδώς απέτυχε στο παρελθόν. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζημιάς έχει ήδη γίνει. Υπάρχει κανείς που θα εμπιστευθεί τις καλές προθέσεις της Γερμανίας μετά από αυτό;
Με έναν τρόπο, τα οικονομικά έχουν γίνει πλέον δευτερεύουσας σημασίας. Αλλά ας είμαστε σαφείς: αυτό που μάθαμε τις τελευταίες εβδομάδες είναι ότι το να είσαι μέλος της Ευρωζώνης σημαίνει ότι οι πιστωτές μπορούν να καταστρέψουν την οικονομία σου, αν ξεφύγεις από τη γραμμή τους.
Αυτό δεν έχει να κάνει με τις υφιστάμενες συνθήκες της λιτότητας. Είναι πλέον πιο εμφανές από ποτέ ότι η επιβολή σκληρής λιτότητας χωρίς την ελάφρυνση του χρέους είναι μία πολιτική καταδικασμένη. Δεν έχει σημασία πόσο πρόθυμη είναι μια χώρα να αποδεχθεί να υποφέρει. Και αυτό τελικά σημαίνει, ότι ακόμα και μία πλήρης ελληνική συνθηκολόγηση, θα ήταν ένα ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο.
Η ευρωπαϊκή ιδέα -μία ιδέα που πάντα επαινούσα και υποστήριζα- μόλις τώρα έχει να αντιμετωπίσει ένα φοβερό, ίσως μοιραίο χτύπημα. Και οτιδήποτε και αν σκέφτεστε για τον ΣΥΡΙΖΑ ή την Ελλάδα, το σίγουρο είναι ότι όλο αυτό δεν το έκαναν οι Έλληνες».
Το κείμενο στην αγγλική γλώσσα εδώ : http://krugman.blogs.nytimes.com/2015/07/12/killing-the-european-project/?_r=1
Ρεμβάζω με τον Γιάνη και βλέπω τα εσώρουχα της Μέρκελ!
Του Ελευθέριου Ρήνου.
Πηγή : http://grnea.gr/2015/07/remvazo-me-to-giani-ke-vlepo-ta-esoroucha-tis-merkel/
Ακούω δραματικούς τόνους. Βλέπω ανθρώπους να φοβούνται. Με το δίκιο τους. Οι μόνοι που είναι σχετικά ήρεμοι είναι οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, που έχουν περάσει και έναν πόλεμο.
Κάποιοι έχουν παρεξηγήσει ποια πλευρά υποστηρίζω και θεωρούν ότι υποστηρίζω την κυβέρνηση Τσίπρα. Να εξηγήσω ότι υποστηρίζω τη λογική, τουλάχιστον με τα στοιχεία που έχω μπροστά μου. Όσοι με ξέρουν από τα νιάτα μου, ίσως γνωρίζουν ότι δεν υποστήριξα την Αριστερά. Ποτέ. Όσο κι αν θεωρούσα ότι είναι σημαντική και χρήσιμη πολιτική δύναμη, που πολλές φορές προειδοποιούσε, σαν τη φωνή της λογικής, κυρίως λόγω του μικρού ποσοστού της που της επέτρεπε να λέει αλήθειες. Από τότε όμως η επιρροή της Αριστεράς μεγάλωσε. Και πλέον ασκεί κυβερνητική πολιτική.