Rib and Sea

Προβληματίστηκα πολύ μέχρι να πάρω την απόφαση να αναδημοσιεύσω την επιστολή του εθνικού μας μουσικοσυνθέτη, που μου κοινοποίησε σήμερα το πρωί ένας διαδικτυακός φίλος. Και προβληματίστηκα, όχι γιατί οι σκέψεις του Μίκη δεν είναι σωστές, όχι γιατί όσα καταγγέλει εις βάρος του πρώτη φορά "ροζέ" πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα δεν είναι πέρα ως πέρα αληθή, αλλά γιατί ο καταγγέλων, ο Μίκης στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν προτιμότερο να σιωπήσει και να απολογηθεί για τις δικές του πολιτικές επιλογές του παρελθόντος.

Δεν πάσχω από επιλεκτική ιστορική αμνησία, αγαπητέ Μίκη. Όλοι παροικούμε την Ιερουσαλήμ, άλλωστε, και γνωριζόμαστε. Δεν ξεχνώ, επί παραδείγματι, τις δικές σου ανακυβιστήσεις στην "επάρατη" Δεξιά και την συμπόρευσή σου μαζί της. Και αν, όπως πολύ σωστά λες, δεν δικαιούται ο Αλέξης να επιστρατεύει όλη την υποκριτική του δεινότητα και με περισσό θράσος να εκφωνεί πύρινους επικήδειους λόγους στον Κουβανό ηγέτη, άλλο τόσο κι' εσύ δεν δικαιούσαι να επικρίνεις τον πρόεδρο του δεκαπενταμελούς (δεν του αξίζει να τον αποκαλώ καν πρωθυπουργό) για λάθη που κι' εσύ έκανες στο παρελθόν και συνεχίζεις να κάνεις ακόμη και σήμερα.

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Ο Μακαρθισμός επιστρέφει διρμύτερος γράφουν πολλοί αρθρογράφοι στις ΗΠΑ. Οι παλαιοί έχουμε ζήσει την εποχή που ο Γερουσιαστής Μακάρθυ είχε εξαπολύσει την αντικομμουνιστική υστερία* τη δεκαετία του ΄50. Οι νεότεροι κάτι σχετικό θα έχουν διαβάσει. Η πλειονότητα των αριστερόφρονων αστέρων του Χόλυγουντ, αλλά και οι αντίπαλοι των συντηρητικών πολιτικών, βρίσκονταν τότε στο στόχαστρο του Μακάρθυ. Διότι έπρεπε να προστατευθεί η μεγάλη δημοκρατική υπερατλαντική δύναμη από το μίασμα του κομμουνισμού που απειλούσε τις ατομικές ελευθερίες και το American way of life.    
    
Έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την εγκαθίδρυση του καπιταλισμού και στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Οι κυβερνήσεις τους εκλέγονται από τον λαό μέσω «ελεύθερων εκλογικών διαδικασιών», όπως στον «δυτικό πολιτισμένο» κόσμο. Όπως και στις ΗΠΑ. Αν έτσι έχουν τα πράγματα,  τί είναι αυτό πού ανησυχεί τις ΗΠΑ και προκαλεί τη φρενίτιδα των δημοσιευμάτων και εκπομπών που επιμένουν ότι η Ρωσσία επεμβαίνει στα εσωτερικά των ΗΠΑ, σε σημείο, μάλιστα, που να λέγεται ότι εκείνη  στην ουσία εξέλεξε ως Πρόεδρο τον Τραμπ;

Του Ιάκωβου Ιωάννου.

Ο Αλέξης αποτελεί την καλύτερη δυνατή λύση της Τρόικας, όσον αφορά την ψήφιση των μέτρων του τρίτου μνημονίου, ενώ ο Κυριάκος για την εφαρμογή τους – η ουτοπία της Δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς.

Είναι φανερό πως ο Αλέξης αποτελεί την καλύτερη δυνατή επιλογή, όσον αφορά την υιοθέτηση και την ψήφιση των μέτρων του τρίτου μνημονίου – ενώ είναι η χειρότερη, σε σχέση με την εφαρμογή τους στην πράξη. Από την άλλη πλευρά, το ίδιο φανερό είναι πως ο Κυριάκος αποτελεί τη χειρότερη δυνατή επιλογή για την ψήφιση των μέτρων – ενώ την καλύτερη για την εφαρμογή τους.

Τα συμπεράσματα μου αυτά βασίζονται στο χαρακτήρα, στις πεποιθήσεις, στα κόμματα που εκπροσωπούν και στα δείγματα γραφής των δύο νεαρών ηγετών – εκ των οποίων ο ένας είναι ακόμη υποψήφιος για την αρχηγία του δικού του, έχοντας αντιμέτωπο το στρατόπεδο του ιδρυτή του κόμματος, το οποίο δεν συμπαθεί την πολιτική του καταγωγή.

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος.

Άφησα να περάσουν μερικές μέρες, να «κάτσει η σκόνη» από τον εύκολο σχολιασμό, για να γράψω αυτά που προσωπικά θεωρώ σημαντικά για την επίσκεψη του απερχόμενου αμερικανού Προέδρου στην Αθήνα.

Είχα τονίσει εγκαίρως σε προηγούμενο άρθρο πως για την επίσκεψη Ομπάμα θα έπρεπε να κρατάμε ως χώρα «μικρό καλάθι», ειδικά στην περίπτωση που η αλλαγή της σκυτάλης στο Λευκό Οίκο δεν θα έφερνε τη Χίλαρυ αλλά τον Τραμπ στην προεδρία. Όπερ και εγένετο. Από τη στιγμή που δεν θα υπήρχε «συνέχεια» των Δημοκρατικών στη διακυβέρνηση, οι όποιες δηλώσεις υποστήριξης του Ομπάμα θα μπορούσαν να εκληφθούν μονάχα ως προσωπικές ευχές και τίποτα περισσότερο.