Rib and Sea
Το βαρύ τίμημα της ελληνικής δειλίας.
Δεν έχω τίποτα εναντίον της Τουρκίας. Όταν όμως μας στέλνει λαθρομετανάστες και τα αεροπλάνα της εισβάλλουν στον εθνικό μας εναέριο χώρο παράνομα, στα πλαίσια ενός ασύμμετρου, υβριδικού πολέμου, τότε πιστεύω πως πρέπει να καταρρίπτονται αφού προηγηθεί μία επίσημη προειδοποίηση. Ένα τελεσίγραφο. Είμαι σίγουρη άλλωστε πως η πολιτική του κατευνασμού που ακολουθεί η Ελλάδα, φοβούμενη να αντιμετωπίσει τους εισβολείς, είναι λανθασμένη. Πως όταν σκύψεις το κεφάλι μία φορά, δεν θα έχει τελειωμό. Το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο, όταν η Τουρκία στέλνει με θράσος τα πλοία της για να προβούν σε γεωτρήσεις εντός της δικής της ΑΟΖ. Τα πλοία αυτά πρέπει ασφαλώς να βυθίζονται, φυσικά επίσης μετά από μία επίσημη προειδοποίηση. Εάν δεν το κάνει η Ελλάδα στηρίζοντας την Κύπρο όπως οφείλει, οι Τούρκοι θα κάνουν γεωτρήσεις ακόμη και στη Ραφήνα, ξεκινώντας από την Καστελόριζο και την προσάρτηση του.
Της Σερένας Νομικού.
Δεν έχω τίποτα εναντίον των μεταναστών. Όταν όμως χρησιμοποιούνται ως όπλο ενός ασύμμετρου, υβριδικού πολέμου* της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας, τότε αλλάζω άποψη. Ειδικά όταν διαπιστώνω πως αργά αλλά σταθερά εποικείται η σκόπιμα χρεοκοπημένη πατρίδα μου. Ότι διαφοροποιείται ο πληθυσμός της, με τους ικανότερους να την εγκαταλείπουν επειδή δεν μπορούν να επιβιώσουν. Mε τους λαθρομετανάστες να παίρνουν τη θέση τους, αφού η Φύση φροντίζει έτσι ώστε να συμπληρώνονται πάντοτε τα κενά.
«Η Ελλάδα αργεί να πεθάνει».
Μακάρι να αντιληφθεί ο κ. Μητσοτάκης ότι ολόκληρη η βόρεια ακτή της Κρήτης, η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Ρόδος, η Κέρκυρα, η Πάρος και πάμπολλα ακόμα καυχήματα (άλλοτε) ελληνικής ομορφιάς, δεν είναι πια Ελλάδα. Είναι Γκρεκοτουριστάν.
Του Χρήστου Γιανναρά.
Σαράντα πέντε χρόνια τώρα (από το 1974) δεν μοιάζει να ακούστηκε, ίσως ούτε μία φορά, η άλλοτε συχνότατη απειλή ή προειδοποίηση ότι «η Ελλάδα κινδυνεύει». Πιθανό να θεωρούμε όλοι πια αυτονόητο ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Κάποτε το τραγουδούσαμε, αν και ξέραμε ότι είναι υποβολιμαίο. Τώρα, βυθισμένοι στον έσχατο ευτελισμό της πολλαπλής επιτρόπευσης, μοιάζει και να το πιστεύουμε.
Οι απειλές ιστορικού αφανισμού μας αιτιολογούσαν πάντοτε κάποια εκτροπή από την ομαλότητα, συνήθως δικτατορία. Για κάθε αυθαίρετη αναστολή λειτουργίας του Συντάγματος υπήρχε επίκληση κινδύνου για την κρατική μας επιβίωση. Η συχνή επανάληψη της έσχατης αυτής απειλής την κατέστησε αναξιόπιστη. Σήμερα δεν τολμάει κανείς να μιλήσει για κίνδυνο ιστορικής εξαφάνισης του Ελληνισμού.
Και πολλή συναίνεση να ‘ουμ
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Έγραφα προ ημερών
«Το ίδιο πωλητικό προσωπικό αυτοσυγχαίρεται που ψήφισε το νομοσχέδιο για την προστασία των προσωπικών δεδομένων με 270 ψήφους. Και γαμώ την ομόνοια και τη συναίνεση. Ας μην ήταν 99% αντιγραφή αναγκαστικού ευρωπαϊκού δικαίου και θα βλέπαμε».
Δεν πέρασαν δύο ημέρες και δικαιώθηκα. Οι πωλητικοί μας έγιναν βίδες. Γιατί; Για το νομοσχέδιο το σχετικό με την ανανέωση αδειών οδήγησης τροχοφόρων. Τόσα χρόνια και δεν μπορέσαμε να καταλήξουμε σε ένα αξιόπιστο και αδιάβλητο σύστημα. Ακριβώς τα ίδια όπως στην υγεία, στην παιδεία κ.λπ.
Υμασται πχοια μεια κανωνηκοί χόρα.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Καθότι καταργούνται τα κάπιταλ κοντρόλ και θα μπορούμε να βγάζουμε έξω ελεύθερα τα λεφτά που δεν έχουμε. Δεν έχει καμμία σημασία ότι οι τράπεζές «μας» δεν ελέγχονται από Έλληνες.
Και για δες μια σύμπτωση. Η τράπεζά μου, η μεγάλη μας φίλη, με ενημέρωσε - μόλις ανακοινώθηκε η άρση των κεφαλαιακών περιορισμών - ότι ο λογαριασμός μου «εθνικός όψεως» μετατρέπεται από 09.09 σε «business basic με μηνιαίο κόστος €2».
Άλλο Αρκάς και άλλο αρακάς.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
https://avmag.gr/111279/111279/
https://www.koutipandoras.gr/article/me-ton-arka-na-teleionoyme-ohi-me-tin-politiki-orthotita?fbclid=IwAR1KQXhyy02YsVKfWM15Wv8s-9O65dnpev8wW13obB9vK4PuZ-RIttLByGo
Πολλοί ενοχλούν με τα σκίτσα τους και τα γραπτά τους. Απολύτως φυσιολογικό. Και πολλοί ενοχλούνται από τα ίδια σκίτσα και γραπτά. Και αυτό απολύτως φυσιολογικό. Περισσότερο από όλους, όμως, ενοχλήθηκαν, ως φαίνεται ο κ. Παπαϊωάννου και η κ. Λιάτσικου, οι οποίοι δεν αντέχουν τη φωνή τού Αρκάδος.
Πρέπει, λοιπόν, να φιμώσουμε τον Αρκάδα που με τα πνευματώδη και ευρηματικά σκίτσα του καυτηριάζει με απλό, αλλά αριστουργηματικό, τρόπο τη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα από την «υψηλή» πολιτική της εξαπάτησης και της αρπαχτής μέχρι την καθημερινότητά μας που κοσμούν η αβελτηρία, η αμνησία, το βόλεμα, ο ωχαδερφισμός και ο ραγιαδισμός, θυμίζοντάς μας συχνά-πυκνά πώς κάτι πρέπει να κάνουμε, για να αλλάξει αυτός ο τόπος και να γυρίσει πραγματικά σελίδα.