Rib and Sea

Του Θάνου Τζήμερου.
 
Πρέπει επειγόντως να δημιουργηθεί ένα μαζικό κίνημα "ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΛΗΣΤΕΙΑ" από πολίτες που θα αρνούνται την πληρωμή φόρων, μέχρι το κράτος να υποβάλει πλήρη απολογισμό, με τεκμηριωμένη μελέτη σκοπιμότητας, για το πώς ξοδεύει και το τελευταίο ευρώ που αρπάζει με το "έτσι το θέλω" από τον πολίτη.
 
Να μάθουμε, για παράδειγμα, γιατί πρέπει να υπάρχει το "Εθνικό Ίδρυμα Μελετών Θ. Κολοκοτρώνης" ή το "Εθνικό Ίδρυμα Μελετών Ελευθ. Βενιζέλος" με 23 (!) μέλη στο Δ.Σ, πόσο αναγκαίο είναι να λειτουργεί στην καταρρέουσα Ελλάδα το "Ινστιτούτο Κρητικού Δικαίου" που μελετάει το πώς εξελίχθηκε η νομοθεσία στην Κρήτη επί Ενετοκρατίας, Τουρκοκρατίας κ.λ.π, με 9 μέλη στο Δ.Σ., και γιατί αυτές τις δραστηριότητες δεν μπορούν να τις αναλάβουν Πανεπιστημιακά Ιδρύματα; Ποιοι λόγοι κάνουν αναγκαία την ύπαρξη του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων και γιατί από τη στιγμή που υπάρχει το Ναυτικό Μουσείο χρειαζόμαστε το ΝΠΙΔ "Άλσος Ελληνικής Ναυτικής Παράδοσης" με 9 άτομα στο ΔΣ.;

Του Γιάννη Βαρουφάκη.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία.

Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η… στασιμότητα στην πραγματική οικονομία. Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω). Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.

Του Χρήστου Μπούμπουλη.

http://agorapoliton.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=685:in-vivo-in-vitro&catid=35:apopseis&Itemid=61

In vitro (= εν υάλω) (Ιατρ.)· πάσα φυσιολογική ή παθολογική ενέργεια λαμβάνουσα χώραν έξω του οργανισμού (εντός του δοκιμαστικού σωλήνος). [Πάπυρος – Λαρούς 1963]

~ λατ. (προφέρεται ιν βίτρο) ελλην. Εντός υάλου (επιστημ.) για να δηλωθεί ότι ένα πείραμα. Μία έρευνα κ.λπ. γίνεται έξω από έναν ζωντανό οργανισμό, στο εργαστήριο ΑΝΤ. in vivo.

[ΕΤΥΜ. <λατ. in vitro “εν υάλω” <in “εν” + vitro. Αφαιρετι. του vitrum “ύαλος, γυαλί”] [Μπαμπινιώτη, λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσης]

In vivo (= εν τω ζώντι) (Ιατρ.)· πάσα φυσιολογική ή παθολογική ενέργεια λαμβάνουσα χώραν εντός του οργανισμού. [Πάπυρος – Λαρούς 1963]

~ λατ. (προφέρεται ιν βίβο) (επιστημ.) για να δηλωθεί ότι ένα πείραμα, μία έρευνα κ.λπ. γίνεται μέσα σε έναν ζωντανό οργανισμό ΑΝΤ. in vitro.

[ΕΤΥΜ. < λατ. in vivo < in “εν” + vivo, αφαιρετ. του ουσ. vivum “ζωντανός οργανισμός”].

Του Μανώλη Μαυρομουστακάκη.

"Δεν με ενοχλεί που η δομή της κοινωνίας μας απέχει κατά πολύ της τελειότητας. Μ' εκνευρίζει που καλύπτουμε τα κενά με υποκατάστατα και μάλιστα ελαττωματικά" είχα πει. Και τι έγινε; Άλλαξε κάτι; Ποτέ δεν αλλάζει. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Άνθρωπος; Δηλαδή, άνω θρώσκω, κοιτάω ψηλά. Όσο μπορώ πιο ψηλά. Και αγνοώ το πού πατάω. Έχω όμως τη λογική. Και; Είμαι άνθρωπος; Ή απλά ένα ζώο με λογική που ζει όμως μια παράλογη ζωή; Πώς γίνεται αυτό; Και μόνο που το "λάθος" παλεύει μέσα μας με το "σωστό" παίρνει αξία. Πόσο μάλλον όταν επικρατεί. Με άπειρους τρόπους. Αστείους. Τόσο, ώστε δεν τους υπολογίζεις και η ζημιά γίνεται.