Rib and Sea

«Εγώ, μια Ρωμαιοκαθολική καλόγρια, θα υποστηρίξω την Ελλάδα».

Της Κατρίν Μαρτέν. *

Ζώντας εδώ κι οκτώ χρόνια στην Ελλάδα την κατάσταση της χώρας και τις αντιδράσεις που αυτή προκαλεί, νιώθω υποχρεωμένη να παρέμβω. Εδώ και μήνες δίδεται για την Ελλάδα η εικόνα μιας χώρας όπου βασιλεύει η διαφθορά, όπου η φοροδιαφυγή είναι εθνικό άθλημα κι όπου τα σκάνδαλα ξεσπούν και αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο με πυρετώδη ρυθμό. Τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν είναι εντελώς ψέμα - και πρόθεσή μου δεν είναι να εξωραΐσω την πραγματικότητα. Από την άλλη, συχνά η νοηματοδότηση κάποιου πράγματος εξαρτάται και από το πώς αυτό λέγεται.

Του Νικήτα Κακκαβά, καρδιολόγου (από το blog "σχολιαστής").

"Υπάρχει πάντα στην παιδική μας ηλικία μια στιγμή που ανοίγει μια πόρτα και μπαίνει το μέλλον."

Graham Green, Βρετανός συγγραφέας.

"Όποιος μεγάλωσε στη φυλακή, τη φυλακή θυμάται. Όποιος μεγάλωσε στο παλάτι, το παλάτι θυμάται".

Ινδική παροιμία

Σε κάθε σχολείο ανάμεσα στους δέκα-είκοσι δασκάλους υπάρχει και ένας που ξεχωρίζει. Ένας δάσκαλος που τον θυμόμαστε για χρόνια μετά, μέχρι τα γεράματα μας, με αγάπη και αληθινή συγκίνηση. Ένας δάσκαλος που κατάφερε να τρυπώσει στο άβατο της παιδικής μας ψυχής και έφερε ένα εντελώς νέο φως. Και χάρη σ' αυτό το "Δεύτε λάβετε φως" - φως μικρού κεριού ή ολόλαμπρου ήλιου δεν έχει σημασία - μέσα στην κυνικότητα και στην αδιάφορη καθημερινότητα του ενήλικα, που μοιραία όλοι μεταμορφωθήκαμε, διασώζεται και αχνοφέγγει ακόμα ό,τι καλό διαθέτουμε εντός μας.

Ακούει ο Γερουλάνος;

Της Ρέας Βιτάλη. (πηγή : protagon.gr)

Αγαπητέ Υπουργέ Πολιτισμού και Τουρισμού,

θα σας φέρω στη σκέψη μια εικόνα ενδεχομένως γνώριμη. Όταν γίνεται αυτοκινητιστικό δυστύχημα πολύς κόσμος μαζεύεται. Δεν είναι για να βοηθήσουν, αλλά πρωτίστως για να μάθουν τι έγινε. Να χαζέψουν θέαμα. Όταν είδα τόσο κόσμο στην ορκωμοσία της νέας Κυβέρνησης πήγε εκεί το μυαλό μου. Ένας από τους Υπουργούς και ‘σεις. Και μάλιστα στο πλέον νευραλγικό και ζωογόνο Υπουργείο για τις μέρες μας, που τα ταμεία, κρατικά και οικογενειακά έχουν στεγνώσει. Ταπί ενδεχομένως και τραγικά ψύχραιμοι. Mάλλον μαρμαρωμένοι.

Μια δράκα από καμμιά εκατοστή ανθρώπους έχει την αλαζονεία πως της ανήκει ο πλανήτης. Και δεν είναι τίποτα υπεράνθρωποι, ανθρωπάκια του κερατά είναι, που σούρνονται σε αναπηρικές καρέκλες, όπως όλοι οι θνητοί, που βγάζουν σπυριά στον κώλο, όπως όλοι οι θνητοί, που τους πέφτουν τα νεφρά και κάνουν μεταμόσχευση, όπως όλοι οι θνητοί. Αλλά νομίζουν πως ο πλανήτης αυτός είναι δικός τους. Η ψείρα περπατάει πάνω στο κεφάλι και νομίζει πως το κεφάλι αυτό είναι δικό της. Δεν το ξέρει πως ανήκει σε έναν άνθρωπο που όποτε αποφασίσει να ξεψειριαστεί θα την πάρει ο διάολος την ψείρα.