Θα περίμενε κανείς πως μετά κι απ' αυτήν την εκατόμβη θυμάτων το ποτήρι θα ξεχείλιζε. Αλλά μπά. Τίποτα. Οι πολίτες, ο λαός, πέρα απ' την αξιοθαύμαστη αλληλεγγύη που έδειξε και δείχνει ακόμη, καμία άλλη αντίδραση παρουσίασε προς την κατεύθυνση της παθογένειας, προς το ξερίζωμα του κακού που γεννάει τέτοιες τραγωδίες.

Γιατί κακό υπάρχει και έχει και όνομα.
Λέγεται μνημόνια και δωσιλογισμός.
Λέγεται ανέχεια και ξεχαρβάλωμα των βασικών δομών ασφαλείας και κοινωνικού κράτους.
Λέγεται ΤΑΙΠΕΔ, λέγεται Ανεξάρτητη(!) Αρχή Δημοσίων Εσόδων, και άλλοι παρόμοιοι μηχανισμοί που διοχετεύουν πόρους και χρήμα του ελληνικού λαού απ' ευθείας στις τσέπες των διεθνών απατεώνων-τραπεζών και τοκογλύφων, απομυζώντας τα πάντα και μην αφήνοντας ούτε τα απαραίτητα για την επιβίωση της χήνας με τα χρυσά αυγά που λέγεται Ελλάδα και ελληνικός λαός.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Όλοι παρατηρήσαμε ότι ο Αλαίσκοις ήταν σαν κλαμμένος μαϊντανός το βράδυ της 23.07.2018, όταν προΐστατο σύσκεψης ανευθυνοϋπεύθυνων για την αντιμετώπιση της κρίσης, την οποία σύσκεψη μετέδιδε απ’ ευθείας, live που λένε οι μορφωμένοι ή «ζωντανά» που λένε τα ζωντανά, το κυβερνητικό κλιμάκιο προπαγάνδας. Γνώριζε ή δεν γνώριζε για νεκρούς; Το ερώτημα αδιάφορο. Το πρόσωπό του τα έλεγε όλα. Γνώριζε και φανταζόταν τί θα ακολουθήσει. Άλλοι παρατήρησαν πως ο πολύς Πολάκης έπαιζε με το κινητό του, ενόσω ο πρωθυπουργός ρωτούσε πότε θα πετάξουν τα Κανανταίρ. Δεν είχε ακούσει, ως φαίνεται, μέχρι τότε ότι τα πυροσβεστικά αεροσκάφη πετούν μόνον με το φως της ημέρας.  Το έμαθε την 23.07 και ώρα 23:30.   

Ο Σκουρλέτης έπινε νερό, διψασμένος ως φαίνεται από την κάψα της φωτιάς.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

[Eιδικά αφιερωμένο στους νεομνημονιακούς που ξέρουν να μαζεύουν τα σκουπίδια καλλίτερα από τους παλαιομνημονιακούς]. 

Βαρέθηκα, σιχάθηκα ακούγοντας τις δικαιολογίες των κυβερνώντων για την τραγωδία στο Μάτι. Ακόμη περισσότερο σιχάθηκα τους κονδυλοφόρους  που δικαιολογούν τη στάση τους και τα μίσθαρνα κνώδαλα που παίρνουν το μέρος των πωλητικών ανδρεικέλων και προσπαθούν να σκαρφίζονται επιχειρήματα της πλάκας, για να αποδώσουν τους «θεσμικούς κατσαπλιάδες» [Λοβέρδος έφα – θαυμάστε την απάντηση Καρτερού*] άσπιλους και αμόλυντους  στη θρηνούσα κοινωνία. Οι γελοίοι!

Γράφει ο Δημήτρης Ιωάννου.

Εδώ και λίγα χρόνια κατοικώ στη Ραφήνα. Κοντά στο κέντρο του οικισμού, και γι’ αυτό το σπίτι μου δεν κινδύνευσε από τη φωτιά. Ευτυχώς, για μένα, επίσης, δεν υπήρχε ανάμεσα σε αυτούς που χάθηκαν κάποιος συγγενής ή φίλος. Πέρα όμως από την οδύνη που μοιράζομαι με τους Έλληνες για την απώλεια τόσων ψυχών, έζησα την καταστροφή της πυρκαγιάς από πολύ κοντά, με μεγάλη αγωνία. Συν το θλιβερό γεγονός ότι διαφόρων φίλων και γνωστών τα σπίτια έχουν γίνει κάρβουνο.

Παρακολουθώ στην τηλεόραση τις συζητήσεις για τις «ευθύνες», και αισθάνομαι θλίψη μαζί με αγανάκτηση. Γιατί είναι αθλιότητα και μικροψυχία να ισχυρίζεται κανείς, σε τέτοιες στιγμές, ότι για την καταστροφή φταίει η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, η πυροσβεστική, ο δήμαρχος ή οι ξένοι πράκτορες. Αθλιότητα γιατί είναι ασέβεια στη μνήμη των νεκρών να χρησιμοποιείς την απώλειά τους για να κάνεις τη συνηθισμένη, τετριμμένη μικροπολιτική σου. Και μικροψυχία γιατί, αν και μετά από μία τέτοια τραγωδία δεν καταφέρεις να δεις την ύπαρξή σου λίγο διαφορετικά, αυτό μαρτυρά ότι είσαι συναισθηματικά πεθαμένος.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

[υπότιτλος: «Και οι σύμβουλοι κύριε;»]

Χάθηκαν ζωές και το βιός αμέτρητων συμπατριωτών στο Μάτι. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τέτοιες τραγωδίες μας έχουν συμβεί πάμπολλες φορές. Και πάντοτε ακούμε τη φράση «Δεν είναι ώρα για απόδοση ευθυνών. Όλοι στη μάχη για την αντιμετώπιση της κρίσης». Το ίδιο έγινε και τον Νοέμβριο του 2017 με τις πλημμύρες στη Μάνδρα. Στη συνέχεια κάποιος διαπίστωσε, λέει, ότι κάποιος μανδαρίνος έκανε 3 χρόνια να απαντήσει σε κάποιο έγγραφο, με αποτέλεσμα να συντελεσθεί, λέει, η εγκληματική παράλειψη και να πνιγούν άνθρωποι κι να καταστραφούν περιουσίες. Το ότι τα ρέματα είχαν μπαζωθεί αποτελεί κοινό τόπο, αλλά δεν ζητήθηκαν ευθύνες από εκείνους που τα μπάζωσαν. Πρωτίστως δε ουδείς αντιτάχθηκε στο μπάζωμα, ευθύς ως τούτο έγινε αντιληπτό. Εκτός και τέτοια πράγματα δεν γίνονται αντιληπτά, επειδή όλοι οι αρμόδιοι κάνουν τα στραβά μάτια με το αζημίωτο.