Γράφει ο Απόστολος Σαραντίδης.
Μέσα σε λίγες μόλις ημέρες μετά από την αδιανόητη για τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα live «κουβεντούλα» Τραμπ - Ζελένσκι, ξεκαθαρίζει ένα τοπίο το οποίο για όποιον οσμίζεται, ένα είναι βέβαιο: Τίτλοι τέλους μιας εποχής και απαρχή άλλης που ουδείς περίμενε αυτό που έρχεται και με την επικίνδυνη δυναμική και ταχύτητα που έρχεται.
Ο καβγάς φυσικά πάντα για το πάπλωμα, δηλαδή την ισχύ διά των ενεργειακών ορυκτών πόρων. Μόνο που τώρα δεν είναι μόνο οι υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου αλλά και οι σπάνιες γαίες της Ουκρανίας και Γροιλανδίας, οι άκρως απαραίτητες προς τις νέες τεχνολογίες και τον στρατό, σε συνδυασμό και με τους τεράστιους υδρογονάνθρακες της Αρκτικής, της ολοένα και πιο απελευθερωμένης εσχάτως από πάγους που της ανοίγει νέους στρατηγικούς διαδρόμους.