Του Ελευθέριου Ρήνου.
Παρατηρώντας τη σύλληψη του Αρτέμη Σώρρα από τους αστυνομικούς του ΑΤ Ρόδου, δεν μπορούσα να μην παραξενευτώ από την απίστευτη ηρεμία της σκηνής που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου. Είναι δεδομένο πως ο σχεδιασμός της όλης επιχείρησης, συνδύαζε τον επαγγελματισμό και την απόλυτη υπομονή εκ μέρους των αστυνομικών. Γιατί αν δεν έχεις υπομονή, δεν αντέχεις τρεις ώρες με «τρισεκατομμύρια», δίχως να νοιώσεις λίγο πλούσιος…
Το απίστευτο είναι πως μετά τη σύλληψη, κατά τη διαδικασία του αυτοφώρου, υπήρξε μια περίεργη αντίδραση από τα φανατικά μέλη της οργάνωσης. Για έναν περίεργο λόγο που πραγματικά δεν κατανοώ, αρνούνται πεισματικά πως έγινε η σύλληψη κατά τη διαδικασία του αυτοφώρου, περνώντας με πάλι «γενεές δεκατέσσερις» για τα νέα «ψέματά» μου. Είμαι τυχερός και πανευτυχής συνάμα, που δεν σκέφτηκαν να παραδεχθούν τη σύλληψη και να με συνδέσουν με τη νέα τάξη πραγμάτων, σαν «πράκτορα» με τεράστιες δυνατότητες στον κρατικό μηχανισμό. Μη δίνω και ιδέες βέβαια…