Πηγή : https://slpress.gr/politiki/o-giannos-o-simitis-kai-to-megalo-fagopoti/

Γράφει ο Θεόδωρος Κατσανέβας.

Ο Κώστας Σημίτης υπήρξε ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας με συνεχή οκταετή θητεία (1996-2004), κατά τη διάρκεια της οποίας διογκώθηκε η κακοδιαχείριση και διαφθορά και μέσω αυτής προετοιμάστηκε το έδαφος για την ένταξή μας στην κόλαση των ευρωμνημονίων. Επί εποχής Σημίτη, ο βασικότερος θεσμικός του συνεργάτης, στην πραγματικότητα το δεξί του χέρι, μόνιμος επικεφαλής στα κορυφαία υπουργεία Οικονομίας και Άμυνας και προαλειφόμενος για διάδοχός του, ήταν ο προφυλακισμένος σήμερα για κακοδιαχείριση Γιάννος Παπαντωνίου.

Στην εποχή της πρωθυπουργίας του κ. Σημίτη, η διαφθορά κυλούσε ορμητική στην αυλή και στα περίχωρά του και αυτό του το επεσήμαναν έντιμα στελέχη του κυβερνώντος τότε κόμματος, όπως και εγώ προσωπικά. Σε ιδιωτική συνάντησή μας στο Μέγαρο Μαξίμου το 1998, με την ιδιότητα του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ της Β’ περιφέρειας Αθήνας με 65.000 ψήφους στις εκλογές του 1996, του επισήμανα εμφατικά το πρόβλημα της διαφθοράς και του πρότεινα τη δημιουργία θεσμών και ελέγχων για την πάταξή της.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Απευθυνόμενος προς τα μέλη τού κώματός του ο Σταύρος πιπίλισε για μία ακόμη φορά την καραμέλα «Καλλίτερα μία κακή συμφωνία, παρά καθόλου συμφωνία» αναφερόμενος στην κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών. Το επιχείρημα, δηλαδή, που προβάλλουν όλοι οι υπέρμαχοι του σχεδίου Ανάν για την Κύπρο μας.

Και το καταλυτικό: μα αφού 130 χώρες έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία  της Μακεδονίας», εμείς τί να κάνουμε;

Εντάξει ρε Σταύρο. Πες στον Νετανιάχου να υπογράψει κάτι σαν «συμφωνία της Τιβεριάδας», αφού 130 χώρες έχουν αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως κράτος.

Το blog δεν ξέρει αν είναι σωστό, αν έτσι πρέπει ή αν είναι φυσιολογικό, αλλά δεν αισθάνεται την ανάγκη να πεί τίποτα, να προσφέρει τίποτα, να λυπηθεί ή να παλέψει για τίποτα, να γράψει τίποτα, για έναν λαό που μέσα σε μόλις οκτώ χρόνια κατάφερε να καταρρίψει μύθους εκατονταετιών περί "ατίθασου", "ζωντανού" και "ανυπότακτου" λαού, και άλλες μπούρδες κατσαρές, προφανώς βγαλμένες μέσα από προεκλογικούς λόγους πολιτευτάκηδων και άλλων επιτήδειων, και προορισμένες να χαϊδέψουν αυτιά μελλοντικών ψηφοφόρων.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Πριν από δύο μήνες περίπου σας απηύθυνα ανοικτή επιστολή εις απάντηση της δικής σας της απευθυνθείσας στον πρωθυπουργό μετά τη δολοφονία του Νικόλα Σας. Το έκανα ως απλός πολίτης που μοχθώ επί δεκαετίες, έχω σπουδάσει παιδιά, έχω συνεισφέρει στα Δημόσια Ταμεία που λεηλατούν δεξιοί και αριστεροί, υποφέρω υπό τον ζυγό ενός κράτους-φέουδου των εκάστοτε υπουργίσκων και των κωματικών παρατρεχάμενων και εξακολουθώ να μοχθώ δια τον επιούσιον, γενικώς δε είμαι αυτό που λένε «νομοταγής πολίτης» ελκύων τη χλεύη των ακαμάτηδων και ασχολούμενων με υψηλές ιδέες και ιδανικά, όπως είναι η κατεδάφιση του αστικού κράτους, η προβολή των αρετών των ΛΟΑΤ και η ανάδειξη των … ομοφοβικών, ρατσιστικών, φασιστικών και εθνικιστικών ιδεοληψιών των λεγόμενων «νοικοκυραίων».    

http://www.ribandsea.com/face/3733-aksiotimi-kyria-lamprini-moustaka.html

Το έκανα, επειδή είχα εδραία την πεποίθηση ότι ουδενός το αυτί ιδρώνει, πόσω μάλλον του πρωθυπουργού που απλώς προεδρεύει μίας κυβέρνησης [τρόπος του λέγειν]. Έτσι, ένωσα απλώς, όπως έγραψα, τη φωνή μου με τη δική σας, μήπως και ευαισθητοποιηθεί κάποιος και γίνει ασφαλέστερη τούτη η χώρα. Και δεν περίμενα τίποτε και από κανέναν.

Του Κώστα Στούπα.

Η προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου, ασχέτως αν η χρονική περίοδος που λαμβάνει χώρα δεν είναι τυχαία, αποτελεί σημαντική εξέλιξη, αλλά δυστυχώς δεν επισφραγίζει το τέλος μιας περιόδου.

Η Ελλάδα ήταν και παραμένει η πλέον διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης και το κράτος παραμένει στο επίκεντρο αυτής της διαδικασίας. Το κράτος το διαχειρίζονται οι πολιτικοί και η δημόσια διοίκηση. Στο ελληνικό πελατειακό κομματικό κράτος σημαντικό ρόλο, που ενδεχομένως ξεπερνά και αυτόν των πολιτικών, παίζουν οι συνδικαλιστές του δημοσίου.

Επί της ουσίας επειδή οι Υπουργοί και Πρωθυπουργοί έρχονται και παρέρχονται, όπως και οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ, αυτοί που μένουν επί δεκαετίες σαν σταθερές παραδιοικήσεις είναι οι συνδικαλιστικές "παρέες".

Οι συνδικαλιστές του δημοσίου λειτουργούν σαν ιμάντας μεταξύ πολιτικής, κομματικής  εξουσίας και των πελατών, όπου ανταλλάσσονταν και συνεχίζουν να ανταλλάσσονται προνόμια με ψήφους.