Συνέντευξη του λαϊκού Ζακυνθινού ποιητή Διονύση Καλού (Μίμη Μόντε) στον Ιωσήφ Παπαδόπουλο.

Φωτ/φίες - αεροφ/φίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός και οι ποιητές του 15ου αιώνα Παχώμιος Ρουσάνος, Μιχαήλ Σουμάκης, Ανδρέας Σγούρος, Αντώνης Μαρτελάος, Ανδρέας Κάλβος, Ούγγο Φώσκολος και Μουτσάν Μαρτινέγκου είναι απλώς μερικοί από αυτούς που δικαιώνουν τη φήμη της Ζακύνθου σαν το νησί των ποιητών. Είναι μια παράδοση που διατηρείται στο όμορφο αυτό νησί του Ιονίου και συνεχίζεται ακόμη και στις μέρες μας. Μια παράδοση οι πηγές της οποίας βρίσκονται στην Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, μια και η Ζάκυνθος ήταν από τον 13ο αιώνα μέχρι τον Μάϊο του 1864 υπό την κυριαρχία των Ενετών. "Φιόρο του Λεβάντε" την αποκαλούσαν οι Ενετοί και από μόνη της η ονομασία αυτή, θα έλεγε κανείς, ότι είναι ποιητική. Ίσως ακόμη καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του ποιητικού ταλέντου των Ζακυνθινών να έπαιξε σ' αυτό και η ίδια η Φύση, η οποία στη Ζάκυνθο είχε μεγάλα κέφια.

Ο Αντώνης Πονηράκης, για όσους δεν τον γνωρίζουν προσωπικώς, είναι ένας εξαιρετικός και αξιόλογος άνθρωπος, ένας πολύ καλός φίλος και συνεργάτης, αλλά και ένας άριστος γνώστης της μπαταρίας. Μέσα στο πλαίσιο της παθιασμένης αγάπης του για το αντικείμενο της δουλειάς του, ο Αντώνης μελετούσε, εδώ και μήνες, με εντατικό ρυθμό και ξενύχτια, ένα project που αφορά μπαταρίες και τεχνολογία που μπορούν να βρουν εφαρμογή στις διαπλανητικές αποστολές. Ήταν κάτι που δεν γνώριζε κανείς, πλην των στενών συγγενικών του προσώπων, δεδομένου ότι ο Αντώνης εργαζόταν τα δύο τελευταία χρόνια πάνω στο project αυτό, σε καθημερινή βάση και από τις 11 το βράδυ μέχρι τις 2 ή και τις 4 τα ξημερώματα!

Στα σαράντα περίπου χρόνια της θαλασσινής μου περιπλάνησης, ελάχιστες ήταν οι στιγμές που η γαλάζια ερωμένη με απογοήτευσε. Μπορεί να τσακωθήκαμε κάποιες φορές, να μου κράτησε μούτρα κάποιες άλλες και να με ταλαιπώρησε στην αγκαλιά της, συνήθως όμως με ταξίδευε στο όνειρο και με νανούριζε με το κλάμα των γλάρων και το γέλιο των δελφινιών. Ονειρευόμουν ταξίδια μακρινά, καθώς ο ήλιος σηκωνόταν νωχελικά πάνω απ' τον υγρό ορίζοντα, και μελαγχολούσα καθώς βυθιζόταν σ' αυτόν τ' απόβραδο, βάφοντας τον ουρανό με τις αποχρώσεις του κόκκινου...

Με επιτυχία διοργανώθηκε ο 7ος αγώνας του Πανελληνίου Πρωταθλήματος της Ελληνικής Λέσχης Ταχυπλοίας στην παραλία Μαρκοπούλου στον Ωρωπό. Ο καλός καιρός, σε συνδυασμό με την ευχάριστη διάθεση των οδηγών, χάρισε ένα πολύ ωραίο θέαμα στους θεατές που παρευρέθησαν στον αγώνα. Πολύ ευχάριστο ήταν επίσης το γεγονός ότι, παρ' όλο που το πρωτάθλημα φθάνει στο τέλος του, νέοι οδηγοί μάς τίμησαν με την παρουσία τους. Για άλλη μία φορά ο Χρήστος Σταμπολτζής (CRIS CBI) ιδιοκτήτης της εταιρείας JET POWER οργάνωσε ένα  beach party το βράδυ του Σαββάτου με φαγητό, ποτό και πολύ κέφι.

Κείμενο - φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Σημ. : Οι πληροφορίες για την ιστορία της νησίδας Θοδωρού ελήφθησαν από διάφορα sites του διαδικτύου και από όσα μου είπαν οι φύλακες του νησιού, Ευτύχης Κατάκης και Νίκος Καραγιάννης.

Σαράντα ημέρες μάς κράτησαν αυτό το καλοκαίρι στην αγκαλιά τους τα Χανιά. Ολόκληρο τον Ιούλιο και το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουνίου. Όχι βεβαίως γιατί μας έπεσε ξαφνικά κάποια κληρονομιά ή κερδίσαμε τον πρώτο αριθμό του λαχείου! Αποφάσισα, απλώς, μια και χρήματα στην Αθήνα δεν έβγαιναν, να συνδυάσω το τερπνόν μετά του ωφελίμου, χωρίς μάλιστα το τερπνόν να μας κοστίσει μια περιουσία, αφού η μεταφορά του camper και του ιπτάμενου στην Κρήτη, με την  "Blue Star Ferries", ήταν δωρεάν, αλλά και η διανυκτέρευση και η διατροφή μας θα γινόταν στο σπιτάκι με τις ρόδες, όπως αποκαλεί το camper η εγγονή μας. Το ωφέλιμο προσδοκούσα ότι θα μεταφραζόταν σε κάποιες πτήσεις με το ιπτάμενο φουσκωτό.