Είτε καπνίζει κάποιος, είτε όχι, είτε είναι μικρός σε ηλικία είτε μεγαλύτερος είναι μάλλον απίθανο να μην έχει πιάσει στα χέρια του ένα πακέτο τσιγάρων «Sante». Τη θρυλική κόκκινη παραλληλόγραμμη κασετίνα δηλαδή που μέσα της έκρυβε 20 άφιλτρα τσιγάρα.

Οι παλαιότεροι σίγουρα θα τα έχουν δοκιμάσει. Οι νεότεροι θα έχουν μνήμες διότι όλο και κάποιος παππούς θα ήταν θαυμαστής των συγκεκριμένων τσιγάρων. Τα «Sante» μαζί με τον «Άσσο» είναι από τα μακροβιότερα τσιγάρα της ελληνικής αγοράς.

Το ταξίδι του κόκκινου πακέτου, με το όνομα η ρίζα του οποίου προερχόταν από τη λατινική λέξη sanitas που σημαίνει… υγεία, ξεκίνησε το 1931 στην οδό Λυκούργου στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί ήταν η έδρα της εταιρείας που δημιούργησε ο Χαρίλαος Κωνσταντίνου. Η παρασκευή των τσιγάρων, ωστόσο, γινόταν στο δημόσιο καπνεργοστάσιο της οδού Λένορμαν.

Άρθρο της 30.04.2010

Πινόκιο, ο Λεωνίδας είπε "Δις ιζ Σπάρτα!", Όχι, "Δις ιζ Πάρτα".

Του  Σπύρου Κομίνη.

Αν μπορείς να θυμηθείς εκείνη την …ευτυχισμένη εποχή του …κουρασμένου Καραμανλή, αν μπορείς να θυμηθείς τί λέγανε τότε τα ΜΜΕ της αποβλάκωσης, οι ιεροκήρυκες, οι μαϊντανοί, οι οικονομολόγοι, τα παπαγαλάκια, οι διαφημιστές δανείων που είναι συγχρόνως και σταυροφόροι εναντίον της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ διαφθοράς, ίσως καταλάβεις ότι ο Πινόκιο ήξερε πολύ καλά τί έκανε και ότι έγινε πρωθυπουργός με γελοία ψέματα.

Θυμάσαι το τρομερό "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;" Θυμάσαι τα "έχουμε σχέδιο" και "αλλάζουμε σελίδα"; Θυμάσαι ότι αυτός φώναξε "χρεωκοπούμε", μάζεψε από πάνω μας τα όρνια και τώρα μας καλεί σε συστράτευση;

Έχουμε χάσει ήδη, με την τρομερή στρατηγική του Πινόκιο, 13 δισ. μόνο σε τόκους, ενώ από το ΔΝΤ ζητιανεύει 10 με 15 δισ.

Του Ελευθέριου Ρήνου.

Τις προηγούμενες ημέρες, για ακόμη μια φορά, κατέθεσα ενόρκως για την πολυσχιδή υπόθεση της απάτης του κατά φαντασία τρισεκατομμυριούχου Αρτέμιου Σώρρα και της εγκληματικής οργάνωσης που διευθύνει.

Κατά τη δίωρη κατάθεση μου στην αρμόδια εισαγγελέα, προσκόμισα ένα φάκελο με 250 επιλεγμένες σελίδες, που ερμηνεύουν πλήρως την απάτη. Όποιες κι αν είναι οι κραυγές, οι ύβρεις και οι ατυχείς δικαιολογίες από την άλλη πλευρά, η απάτη είναι πλήρως αποδεδειγμένη και σε κάθε άλλο ευνομούμενο κράτος τα μέλη της οργάνωσης θα φιλοξενούνταν ήδη σε δωμάτια σωφρονιστικών ιδρυμάτων.

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Για τη νομιμοποίηση παρανομιών με αλλεπάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις από όλο το πωλητικό φάσμα έχω βαρεθεί να γράφω.    
    
Χθες, όμως, έπεσε το μάτι μου σε μία απόφαση ποινικού δικαστηρίου που αποκαλύπτει ανάγλυφα ότι το πρόβλημα στην Παιδεία δεν εστιάζεται μόνον στις αλλεπάλληλες αλλαγές τού συστήματος διδασκαλίας και/ή εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κάθε 2-3 χρόνια  - ακόμη και στα πλαίσια της ίδιας κυβέρνησης, απλώς επειδή αλλάζει ο υπουργός παιδείας -  λες και δεν υπάρχουν εγκέφαλοι στην Ελλάδα που θα μπορούσαν να εκπονήσουν ένα σχέδιο σταθερό για μία δεκαετία τουλάχιστον με τις ευλογίες όλων των κωμάτων.

Θυμάται ο Μανώλης Χριστουλάκης.

Μερικοί θα το χαρακτηρίσουνε επιπολαιότητα, απερισκεψία, ακρισία, ελαφρότητα, άγνοια κινδύνων, αποκοτιά. Κανείς όμως δεν θα έχει δίκιο αφού δεν το’χει δοκιμάσει, δεν έχει την προσωπική πείρα, δεν το ’χει ζήσει. Έτσι τα συμπεράσματά του θα είναι λάθος.

Ο φόβος είναι έμφυτος και θα ήταν εξωπραγματικός όποιος θα τολμούσε να χαρακτηρίσει τον εαυτό του άφοβο, ατρόμητο. Ο άνθρωπος σχεδόν πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις αναζητά την παρουσία ενός συντρόφου. Αυτό δυναμώνει το αίσθημα της ασφάλειας και εξασφαλίζει σε δεδομένη στιγμή την βεβαιότητα παροχής βοήθειας.

Θα μπορούσε κανείς να δεχθεί ότι αυτό ισχύει ως κανόνας με πλήθος όμως εξαιρέσεων. Φοβίζει, πανικοβάλλει, τρομοκρατεί, ακόμη και η σκέψη, ότι μπορείς να βρεθείς μεσοπέλαγα, αρμενίζοντας μονάχος, μ’ένα μικρό σκάφος. Σε διαβεβαιώ όμως, φίλε αναγνώστη, ότι τρομοκρατήθηκα  πιο πολύ όταν κάποτε βρέθηκα με ένα αυτοκίνητο, που έπαθε βλάβη και ακινητοποιήθηκε στη μέση μιας  στέπας, που χωρίζει την Μαριούπολη από την Οδησσό. Τετρακόσια χιλιόμετρα από την πόλη που έφυγα και τριακόσια χιλιόμετρα από την πόλη του προορισμού μου. Ένας απέραντος κάμπος χωρίς αρχή και δίχως τέλος απλωνότανε γύρω μου η στέπα, επίπεδος, άκαμπτος, αλύγιστος, χωρίς ίχνος ψυχής, χωρίς πουλί πετάμενο, χωρίς ένα κλαρί. Μου πλάκωνε την ψυχή, μου σφιγγότανε η καρδιά, που πετάριζε άτακτα από τον φόβο. Ήτανε η τέλεια ερημιά, το χάος.