Rib and Sea
Περί συναινέσεως, συνεργασίας, συνεννόησης και λοιπών φληναφημάτων.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
«Eίναι λογικά συνεπέστατο και εμπειρικά προφανές ότι η οικονομική καταστροφή έρχεται πάντοτε ως κατάληξη της κοινωνικής παρακμής, δεν είναι η αιτία της. Mια κοινωνία παύει να παράγει όταν χάσει τη συνοχή της, η παραγωγή προϋποθέτει θεσμικό πλαίσιο κοινωνικής λειτουργικότητας και δημοσιοϋπαλληλία με συνείδηση κοινωνικού λειτουργού. Oι «επενδύσεις» θα υπηρετήσουν ανάκαμψη και ανάπτυξη, μόνο αν προηγηθεί άτεγκτη αξιοκρατία, με στόχο όχι απλώς τη μηχανιστική «αποδοτικότητα» αλλά πρώτιστα την καταξίωση της αριστείας» [«Τα όρια της ιστορικής επιβίωσης στενεύουν», Χρ. Γιανναράς, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 25.09.2016].
[Επί τέλους... η σωτηρία επί θύραις].
Πληθαίνουν οι φωνές που καλούν σε εθνική συνεννόηση. Όλοι έχουν άποψη για τον τρόπο που η Ελλάδα θα μεγαλουργήσει ξανά [αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που μεγαλούργησε;]. Με την απλή αναλογική θα έχουμε πολυκωματικές κυβερνήσεις, πράγμα καλό [;] για τον τόπο. Δηλαδή; Δεν θα έχουμε 4-2-1, 3-2-2, 5-3-1 κ.λπ. στους διορισμούς; Θα εφαρμοσθεί επί τέλους η αξιοκρατία; Τί είναι αυτό στο οποίο το ένα κώμα θα υποχωρήσει, προκειμένου να έλθει πιο κοντά στο άλλο;
Πρέπει να είσαι σοσιαλιστής, σοσιαλδημοκράτης, κεντρώος, αριστερός, κεντροαριστερός, κεντροδεξιός, κομμουνιστής, δεξιός ή ακροδεξιός για να δεχθείς ότι τα νοσοκομεία της χώρας πρέπει να είναι πάντοτε επαρκώς στελεχωμένα και εξοπλισμένα, ώστε να έχει όλος ο λαός την άριστη νοσοκομειακή περίθαλψη ανά πάσα στιγμή; Ή για να είναι όλη η ιεραρχία της εκπαίδευσης εξ ίσου καλά στελεχωμένη και εξοπλισμένη, ώστε όλα τα Ελληνόπουλα να τυγχάνουν της άριστης παιδείας, καταργουμένης της φροντιστηριακής παραπαιδείας; Τί είναι αυτό που χωρίζει τα κώματα, ώστε δεν μπορούν να συμφωνήσουν ότι το εκπαιδευτικό σύστημα και τα σχολικά βιβλία δεν είναι δυνατόν να αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι;
Ή για να κάνει η Αστυνομία απερίσπαστη τη δουλειά της σε οποιοδήποτε μέρος της επικράτειας, ώστε να νοιώθουν όλοι οι πολίτες ασφαλείς; Γιατί είναι ακατόρθωτο να συμφωνήσουν ότι θα αφεθεί η Δικαιοσύνη να λειτουργεί ανεξάρτητη, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα άλλωστε, συγκροτούμενη από λειτουργούς που προάγονται αξιοκρατικά, αφού έχουν επιλεγεί εξ ίσου αξιοκρατικά μέσα από αδιάβλητους διαγωνισμούς, όπου το γεγονός ότι ο μπαμπάς, η μαμά, ο θείος, η θεία, ο νονός είναι ή υπήρξε εισαγγελέας ή δικαστής, βουλευτής ή υπουργός θα είναι παντελώς αδιάφορο;
Όλα ακούγονται τόσο εύκολα να γίνουν για την ευτυχία του λαού με λόγια. Αλλά πώς να γίνουν, όταν στην κηδεία του επιτίμου ακούγεται μαντινάδα με την ευχή να γίνει πρωθυπουργός και ο Κυριάκος; Ή, όταν στο συνέδριο της ΔΗ.ΣΥ. εκφωνεί λόγο ο ΓΑΠ και καταχειροκροτείται από το ακροατήριο με την ιαχή «Παπανδρέου, Παπανδρέου» επτά χρόνια μετά την είσοδο της χώρας στα αναποτελεσματικά Μνημόνια με δική του ευθύνη; Όταν ο τέως πρωθυπουργός Παπαδήμος πέφτει θύμα βομβιστικής ενέργειας και ουδεμία οργάνωση αναλαμβάνει την ευθύνη ούτε οι διωκτικές Αρχές έχουν φθάσει σε κάποιο συμπέρασμα για τους δράστες μετά από 38 ολόκληρες ημέρες; Όταν ο Πολάκης παίρνει υπό μάλης τους φακέλους τών υπό διορισμό στο ΚΕΕΛΠΝΟ, ώστε να αποφασίσει εκείνος ποιοί θα διορισθούν; Όταν έχουν περάσει 19 ημέρες και δεν έχει εκδοθεί η ρημάδα η υπουργική απόφαση για την οικονομική ενίσχυση των σεισμόπληκτων της Λέσβου, με αποτέλεσμα να καλούνται αυτοί να εγκαταλείψουν τα ξενοδοχεία, όπου διέμεναν ξεσπιτωμένοι; Κόκκαλα έχει αυτή η απόφαση;
Χρόνια τώρα όλοι οι πωλητικοί έχουν ανακαλύψει το σύνθημα-καραμέλα «ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη» και «επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις», καίτοι παράλληλα συντηρούν αμετάβλητο ένα γραφειοκρατικό τέρας που αποθαρρύνει κάθε επενδυτή και κάνουν λόγο για «προσλήψεις, προσλήψεις, προσλήψεις» στο Δημόσιο. Το άλλο καλαμπούρι που όλοι πιπιλάνε, μέχρι και ο παντογνώστης κυρ-Αλέκος ο Φραπεδιάρης ο μετέχων της σοφίας του Αλέξη, είναι ότι θα βγούμε στις αγορές με το σπαθί μας. Για να δανειστούμε και άλλα, ενώ αδυνατούμε να αποπληρώσουμε τα προηγούμενα.
Βγαίνει ο Μπαλτάς και αποκαλεί την αριστεία «ρετσινιά». Και δεν ξεσηκώνεται η Ακαδημία, η πανεπιστημιακή κοινότητα, οι δάσκαλοι, οι πνευματικοί άνθρωποι, ούτε ένας βουλευτής μέσα στη Βουλή. Ο Γαβρόγλου λέει ότι θα καταργήσει της εξετάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ σε τρία χρόνια, αλλά δεν ξέρει ακόμη πώς. Θα δει. Κλασική συνταγή: βλέποντας και κάνοντας. Καθείς με την παρόλα του.
Είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθεί ο δήμαρχος και ο αρμόδιος για την καθαριότητα μανδαρίνος ότι μία γυναίκα 62 ετών δεν μπορεί να αποδίδει στην αποκομιδή απορριμμάτων και μάλιστα με 40ο βαθμών καύσωνα εν τω μέσω της νυκτός; Ο θάνατός της αποδόθηκε στον καύσωνα ασφαλώς. Και σε αντάλλαγμα ίσως διορίσουμε ένα από τα 4 παιδιά της στον Δήμο [κάτι σαν αντίμετρο]. Αυτό θα πει «προοδευτικός». Να μη μιλήσω για τον πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρούντα Πρόεδρο της ΚΕΔΕ και Δήμαρχο Αμαρουσίου, το 70% των οδών της πόλης του οποίου στερείται πινακίδων με την ονομασία τους.
Τελικά τί είναι αυτό που χωρίζει τα κώματα, ώστε να μην μπορεί να υπάρξει κοινό σχέδιο για ο,τιδήποτε σ’ αυτόν τον τόπο; Ο γάμος των ομοφυλοφίλων, οι μαθητικές παρελάσεις, το τιμώμενο με τιμές Αρχηγού Κράτους Άγιον Φως, η απαγόρευση του θρησκευτικού όρκου, η κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών, η παραποίηση της Ιστορίας ανάλογα με τις ιδεοληψίες καθενός; Μακάρι να ήταν αυτά!
Αυτό που τα χωρίζει είναι μάλλον οι προμήθειες και τα έργα του Δημοσίου μετά των παρελκομένων «προμηθειών». Αυτό είναι το σαράκι που μας τρώει όλους. Και φυσικά το πράσινο φως από το αφεντικό που θα αποφασίσει ποιός είναι καλό παιδί για τις επόμενες μίζες και αργομισθίες, ενώ είναι πανθομολογούμενο πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και πως τα πρωτογενή πλεονάσματα είναι πλασματικά. Θα βρεθεί ο τρόπος να συμφωνήσει με την επιλογή τού αφεντικού και ο ελληνικός λαός, όποτε κι’ αν στηθούν οι κάλπες ξανά. Τα ΜΜΕ και οι ιδιοκτήτες τους να ‘ναι καλά με πρώτη και καλλίτερη την ΕΡΤ. Η αποχαύνωση, ο παρτακισμός, ο ωχαδερφισμός καλά κρατούν. Αποτελούν τη μοναδική εθνική συνεννόηση.