Rib and Sea
Κατά τον προτέκτορα και το προτεκτοράτο.
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
Είχα κρατήσει στο Αρχείο μου ένα κείμενο κάποιου Michael Snyder γραμμένο την 23η Οκτωβρίου 2012. Αφού στην εισαγωγή διεκτραγωδούσε την κατάσταση που βιώνουν πολλοί Αμερικανοί ερωτώντας τους αναγνώστες, αν ποτέ κοιμήθηκαν το βράδυ με έναν κόμπο στο στομάχι, επειδή δεν εγνώριζαν πώς θα αντιμετωπίσουν τα οικονομικά προβλήματα της επιούσας, κατέγραφε 37 στοιχεία που δείχνουν πόσο ανάλγητη είναι η οικονομία για εκατομμύρια απελπισμένων Αμερικανών. Ιδού τα 37 στοιχεία:
«1. Πρόσφατη έρευνα κατέδειξε ότι 40% των Αμερικανών* διαθέτουν αποταμιεύσεις ύψους $ 500 το πολύ.
2. Άλλη έρευνα κατέδειξε ότι 28% των Αμερικανών δεν έχουν στην άκρη ούτε ένα cent για έκτακτη ανάγκη.
3. Σήμερα στις ΗΠΑ γύρω στα 10 εκ. νοικοκυριά δεν έχουν ούτε έναν τραπεζικό λογαριασμό. Ο αριθμός αυτός αυξήθηκε από το 2009 κατά 1 εκ. [ήτοι κατά 10%].
Ελλάδα = Ιδέα, Πηγή Γνώσης και έμπνευσης.
«Με λόγια Σπαθάτα»!
Δεν είναι δικά μου τα λόγια του τίτλου: Τα πήρα από δύο συνεντεύξεις σε συνεχόμενα Κυριακάτικα φύλλα της εφημερίδας «Το ΒΗΜΑ». Απ’ αυτές εμπνεύστηκα και παρασύρθηκα στη συγγραφή του άρθρου. Η πρώτη (24 Ιουλίου 2016) ήταν του καθηγητή και προέδρου του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού Κων/νου Τσουκαλά στον δημοσιογράφο Μάρκο Καρασαρίνη, με κεντρικό θέμα την οργάνωση της επετείου των 200 χρόνων από την Ελληνική επανάσταση του 1821 με τίτλο «Η Ελληνική κοινωνία είναι πλέον ώριμη να ξαναδιαβάσει το παρελθόν της»…
Ξέρετε, κύριε Τσουκαλά, το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω το παρελθόν μου, αλλά δεν «γουστάρω» και τη δική σας επιμονή! Δεν ήταν το 1821 αγώνας για τη γέννηση «ενός ακόμα νέου έθνους»! Αγώνας για την αναγέννηση του Ελληνικού έθνους, ναι! Για την ανασυγκρότησή του σε νέα Πολιτεία, ναι!
Φεουδαρχισμός, Δημοκρατία, αριστερή και δεξιά κυβέρνηση και άλλα φαιδρά.
Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
Σήμερα βαρέθηκα να γράψω. Μου τη βάρεσε εντελώς που ο Δήμαρχος Δράμας γκρέμισε την αυτοσχέδια παράγκα-σκοπευτήριο, όπου επροπονείτο η χρυσή Ολυμπιονίκης Άννα Κορακάκη. Στην αρχή νόμισα πως προέβη στο εν λόγω διάβημα συμβολικά μιμούμενος τους αρχαίους προγόνους μας που γκρέμιζαν τα τείχη των πόλεών τους καθώς υποδέχονταν τους Ολυμπιονίκες. Μετά, όμως, άκουσα πως ήταν εκνευρισμένος, λέει, που το κράτος [τί ‘ναι τούτο πάλι;] δεν στηρίζει τους αθλητές μας. Θα του έλεγα πως είναι και ο πρώτος μάγκας, αν έστηνε ένα μικρό μουσείο γύρω από την παράγκα με την πινακίδα «Ιδού πώς η πολιτεία συνδράμει τη νεολαία μας για πρωταθλητισμό. Από εδώ ξεκίνησε η χρυσή Ολυμπιονίκης του 2016 Άννα Κορακάκη».
Και βγήκαν και οι γελοίοι οι πωλητικοί να καρπωθούν τις μοναχικές προσπάθειες της δικής μας Άννας, για να την κάνουν δική τους. Αει σιχτίρ!
Ο «ακριβός» Ψινάκης και οι «φθηνοί».
Γράφει η Ρέα Βιτάλη.
Η απίστευτη υπόθεση με τα τρόφιμα που «έκαναν φτερά» από την παιδική κατασκήνωση για ΑμεΑ στον Αγιο Ανδρέα και η άμεση αντίδραση του δημάρχου Μαραθώνα τον ανέδειξε στα μάτια μας ως ένα σοβαρό, αποφασιστικό, αποτελεσματικό, έντιμο, συνεπή, πρακτικό, με ήθος και τσαγανό, χρήσιμο ον.
Πόσο φθηνός; Μάλλον πιο πολύ! Πόσο τσιγκοπάφιλας πρέπει να είσαι, αν, για παράδειγμα, μπορείς να βάλεις χέρι σε τρόφιμα που προορίζονται για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες; Πώς μπορεί ο άνθρωπος να ξεριζώσει τη συνειδησιακή ζυγαριά του; Πώς μπορεί να πορεύεται στην καθημερινότητα της ζωής του και να μην βαραίνει την πλάτη του η αμαρτία; Πώς μπορεί να θεωρεί ότι έχει καπαρωμένο το ότι θα γεννήσει μόνο υγιή παιδιά; Και δεν αντιλαμβάνεται, ότι τον γονιό που κουβαλάει σταυρό, από τον άλλον που καμαρώνει ένας υγιές παιδί, τον χωρίζει μόλις μια τρίχα απόσταση;
Η αδιακρισία των εξουσιών αυτοπροσώπως!
Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
Γεια σου ρε Άννα Κορακάκη με το χρυσό σου εκεί στο μακρυνό Ρίο ντε Τζανέϊρο. Μπράβο και στην οικογένειά σου, τον μοναδικό χορηγό σου. Τον θρίαμβό σου θα καρπωθεί η σημερινή κυβέρνηση του Τσι, ο ΠτΔ που θα σε δεχθεί, ο πρωθυπουργός που θα σε δεχθεί, ο αρμόδιος για τον αθλητισμό υπουργός που αναλώνεται στο ποδόσφαιρο της μάσας και άλλοι παράγοντες που έχουν τόση σχέση με τον αθλητισμό όσο η κυβέρνηση με την πραγματικότητα. Όλοι θα καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια για κάτι, για το οποίο δεν κοπίασαν. Ας πάμε, όμως, σ’ αυτά που συμβαίνουν εδώ πίσω στην πατρίδα της υψηλής, της ωραίας και της αληθινής αρπαχτής. Θέλω να πιστεύω πως το δάκρυ σου συμπύκνωσε τη χαρά σου για τη νίκη και την κατάντια της πατρίδας.